To εύστοχο σχόλιο του τίτλου ανήκει στο galaxyarchis και περιγράφει ευστοχότατα (-grammar nazi: “πλεονασμός!”) το “Μαζί τα Φάγαμε 2.ο”, εκπορευόμενο απο τις ίδιες πένες, απλά Ψηλότερα, Μακρύτερα, Θρασύτερα.
Δεν θα βάλω λίνκς, τα ξέρετε τα κείμενα, τα έχετε δεί, για την άνοδο των ποσοστών της Χ.Α. φταίει το Σύνταγμα, ο Λαζόπουλος, η Ανομία της Αριστεράς, τα γιαούρτια στο Νταλάρα, πιθανότατα και οι Κακές Σκέψεις την ώρα που Αυνανίζεσαι.
Όπως και στην πρώτη ταινία της σειράς, το “Μαζί τα Φάγαμε”, αυτοί που ρολάρουν αυτά τα επιχειρήματα είναι δύο ειδών.
Ξεπερνάμε στα γρήγορα το πρώτο είδος, τους ας το πούμε “Αλλαξομπίστηδες”, για το μόνο λόγο ότι στο παρόν μπλόγκ έχουν συχνά την τιμητική τους, οπότε τα χαρακτηριστικά και η πρακτική τους μπορούν άνετα να εντοπιστούν σε παρελθόντα πόστς. Πολύ χοντρικά, πρόκειται για πρώην αριστεροκάτι που παραήταν καπάτσοι για να μείνουν για πολύ αριστεροί. Ένα κονέ απο δω, μία ΜΚΟ απο κεί, ενας κολλητός που υπουργοποιήθηκε παραπέρα, ούτε που το κατάλαβαν για πότε πέρασαν στην αντίπερα όχθη, και ούτε που το κατάλαβαν γιατί τους βρίζουν αυτοί που δε διέθεταν τοιαύτες χάρες, και το ένα πράγμα εφερε τ΄άλλο, ξέρετε πως είναι αυτά.
Η άλλη μερίδα παρουσιάζει περισσότερο δραματικό ενδιαφέρον, όπως κάθε τι σκοτεινό, υπόγειο και kinky. Είναι οι Πούροι Αντικομμουνιστές, οι οποίοι ξύπνησαν απ’ το λήθαργο της Αποπολιτικοποίησης που ακολούθησε το ‘τέλος του Υπαρκτού” στον οποίο είχαν βρεί ασφαλές καταφύγιο και στιγμιαία γαλήνη στην ψυχή τους. Γιατί δεν είναι λίγο να είσαι απ’ την πλευρά των νικητών του Εμφυλίου και να μη μπορείς να χαρείς γι αυτό. Γιατί ξέρανε. Ξέρουνε. Η “Ιδεολογική Ηγεμονία της Αριστεράς” την οποία χρησιμοποιούν σα δικαιολογία γαι τα πάντα, είναι/ηταν υπαρκτή. Η Αριστερά κυριάρχησε ιδεολογικά γιατί οι ανθρώπινοι φορείς της, ακόμα κι αν αποτύχανε, αποτύχανε από πολύ ψηλά. Στοχεύσανε για τα σύννεφα, παλέψανε ΓΙΑ τον άνθρωπο, οχι ΤΟΝ άνθρωπο. Η “άλλη πλευρά”, παραμένει στιγματισμένη επειδή στόχευσε χαμηλά, (πιό χαμηλά και βρίσκεις πετρέλαιο) και γι αυτό και πέτυχε άκοπα και άδικα, όπως οποιοσδήποτε πετυχαίνει με βρώμικα κόλπα.
Μαυραγορίτες και δοσίλογοι στα τρίσβαθα της ψυχής τους, ακόμα κι αν δεν εξασκήσανε αυτά τα ταλέντα επί κατοχής, ωστόσο ξέρανε στα μύχια της ψυχής τους οτι αυτό που είναι, αυτό που κάνουν, αυτό που πιστεύουν, είναι επικερδές πλήν κατάπτυστο. Δεν είναι τυχαίο που ενώ οι περισσότεροι αριστεροί είναι περηφανοι για τα πιστεύω τους, οι περισσότεροι δεξιοί-κάθε-αποχρώσεως είναι περήφανοι απλώς για το ότι είναι αντιαριστεροί, με την πιό φθονερή κι εκδικητική έννοια του όρου. Οι χρυσαυγίτες, το άκρο που προσπαθούν να εξισώσουν με “το άλλο άκρο”, χαρακτηριστικότατα αρνούνται την ίδια τους τη φύση και ιδεολογία, (δεν είμαστε ναζιστές, είμαστε εθνικιστές, δεν είναι αγκυλωτός, είναι μαίανδρος, δεν είμαστε ρατσιστές, αυτοί είναι μαύροι” κλπ) δεν τη φέρουν διόλου περήφανα, πράγμα αξιοπερίεργο για ανθρώπους που “φοράνε στο μανίκι’ την Τιμή.
Aπ’ την άλλη, παιζει απλώς να έχουμε παρεξηγήσει ποια “τιμή” εννοούνε.
Μαλακία μας, γιατί την αγάπη τους για το χρυσό τη δείχνουν φόρα-παρτίδα στην ονομασία τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου