Σχόλιο αναγνώστη του Κόκκινου Τύπου

Στις 2:17 ξημερώματα Παρασκευής 21/10, αναρτήθηκε στον Κόκκινο Τύπο ένα κείμενο-μαρτυρία για όσα διαδραματίστηκαν έξω από τη βουλή την δεύτερη μέρα της 48ωρης πανεργατικής απεργίας, με το οποίο ουδέποτε ταυτιστήκαμε (όπως άλλωστε συμβαίνει με το σύνολο των αναδημοσιεύσεων, για το περιεχόμενο των οποίων είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι οι συντάκτες τους). Το "επίμαχο" κείμενο πυροδότησε πολλά σχόλια και συζητήσεις ( και αποδοκιμαστικού χαρακτήρα προς τους διαχειριστές του Κόκκινου Τύπου). O Κόκκινος Τύπος έχει άποψη για όσα διαδραματίστηκαν στις 20/10 έξω από τη βουλή, την οποία ελπίζουμε να καταθέσουμε με κείμενό μας όσο πιο άμεσα μπορέσουμε.

Με κριτήριο την αριστερά που έχει ανάγκη η εποχή μας για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που βιώνει ο κόσμος της εργασίας και η νεολαία τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς και με την πεποίθηση ότι οι κοινωνικές μάχες που βρίσκονται μπροστά μας σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης θα μας βρουν νικητές,θα συνεχίσουμε να συμβάλλουμε στην κατεύθυνση αυτή και από αυτό το μετερίζι.

Τα επικριτικά σχόλια προς τους διαχειριστές του Κόκκινου Τύπου είναι μεν θεμιτά (δεν ισχυριστήκαμε ποτέ, ούτε πρόκειται, ότι κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια), ωστόσο οφείλουμε να σημειώσουμε ότι κατά την διάρκεια της χθεσινής μέρας αναρτήθηκαν κείμενα πέραν των 2 διαφορετικών ιδεολογικών προσεγγίσεων και ως εκ τούτου οι χαρακτηρισμοί (που είναι καρμπόν σε διάφορα blogs) περί προβοκατόρων - ασφαλιτών - αντικομμουνιστών, κρίνονται τουλάχιστον απαράδεκτοι!

Στην κατεύθυνση αυτή,παραθέτουμε σχόλιο-κείμενο που μας απέστειλε αναγνώστης του Κόκκινου Τύπου.

kokkinostupos

Η πολιτική εμπάθεια είναι πολύ κακός σύμβουλος…

Ως αναγνώστης του «Κόκκινου Τύπου» είχα την εντύπωση ότι το blog, προβάλλοντας δημοσιεύσεις και απόψεις του ριζοσπαστικού αντισυστημικού χώρου, συνέβαλε στη διακίνηση χρήσιμων ιδεών που μπορούν να αποτελέσουν βάση συζήτησης για μια αριστερή, ανατρεπτική πρόταση και δράση που τόσο έχει ανάγκη ο λαός και ειδικότερα ο κόσμος της αριστεράς. Αυτό δεν σημαίνει ότι ασπαζόμουν όλες τις ιδεολογικές προσεγγίσεις των απόψεων που αναρτώντο, αλλά δεχόμουν ότι υπήρχε μια πολιτική και πολιτιστική κοσμιότητα ακόμα και στην ιδεολογική πολεμική.

Οι  εκτιμήσεις για το ρόλο των πολιτικών φορέων  της Αριστεράς δεν χρειάζεται να συμπίπτουν για να αποτελούν βάση διαλόγου ή κριτικής. Απαραίτητο είναι να υπάρχει πολιτική ψυχραιμία, ανάλυση του κάθε φορά σκηνικού και σεβασμός στις αντίθετες απόψεις, που φυσικά κάθε ένας δικαιούται να τις αποδομεί με επιχειρήματα. Ο ταξικός εχθρός δεν βρίσκεται κυρίως στις γραμμές κομμάτων ή ομάδων της Αριστεράς. Οι φανατισμοί και οι περιχαρακώσεις που έχουν επιβληθεί είτε από την πολιτικά κυρίαρχη δύναμη της Αριστεράς, το ΚΚΕ, είτε από συμβιβασμένες ή ψευτοεπαναστατικές πολιτικές δυνάμεις, είναι κληρονομιά του χτες που συνεχίζεται σήμερα, αλλά δεν πρέπει να έχει αύριο.

Με αφορμή τις μεγάλες κινητοποιήσεις που έγιναν κυρίως στις 19 και 20/10/2011, είναι ιδιαίτερα ανεξήγητη και λυπηρή η προβολή, μέσω του blog, των πλέον ακραίων και εμπαθών απόψεων (κόκκινοι φασίστες, στηρίγματα του συστήματος, δύναμη προστασίας του αστικού κοινοβουλίου κ.λ.π.) για το ρόλο του ΠΑΜΕ –ΚΚΕ στα γεγονότα της 20^ης /10/2011 στο Σύνταγμα και ταυτόχρονα έμμεσα ή άμεσα αθώωση του ρόλου των ομάδων επίθεσης των λεγόμενων «αναρχικών – αντιεξουσιαστών».  Και λέω ανεξήγητη και λυπηρή, γιατί είμαι βέβαιος ότι οι διαχειριστές του blog, δεν είναι παπαγαλάκια παρακρατικών μηχανισμών. Άρα; Εκδήλωσαν μια πλήρως ατεκμηρίωτη πολιτικά αντι-ΚΚΕ εμπάθεια που είναι επικίνδυνη, άκαιρη ιδεολογοπολιτικά και ουσιαστικός αρωγός των στοχεύσεων των συμφερόντων του συστήματος.

Ασχέτως από πιθανές μικροπολιτικές επιδιώξεις, η παρουσία του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα μαζί με τα πρωτοβάθμια σωματεία και άλλους φορείς ήταν σίγουρα θετικό σημείο. Σηματοδοτούσε τη συνέχεια μιας εκ των πραγμάτων κοινής διαδήλωσης, όπως έγινε και στις 19/10/2011. Την Τετάρτη, μπροστά στη Βουλή ήταν τα πανώ των διάφορων φορέων. Δεν νομίζω ότι μας πείραζε να είναι την Πέμπτη, το ΠΑΜΕ μπροστά. Οι «πορθητές» της Βουλής, αν ήθελαν, μπορούσαν να κάνουν τα ντου τους την Τετάρτη. Δεν ήθελαν και καλώς για το κίνημα,  δεν ήθελαν.

Στις 20/10/2011, ο σχεδιασμός ήταν όμως διαφορετικός. Η κυβέρνηση ήθελε γρήγορη διάλυση των διαδηλώσεων. Το πέτυχε με τον, από ημέρες, διαφαινόμενο προγραμματισμό επίθεσης στο μπλοκ του ΠΑΜΕ. 

Αυτός άλλωστε είχε προαναγγελθεί μέσω διακινούμενων απόψεων σε διάφορα blogs και sites. Σήμερα, αντί να προβάλλεται η διαμαρτυρία των εκατοντάδων χιλιάδων, προβάλλεται η σύγκρουση κουκουλοφόρων – ΠΑΜΕ. Τα γεγονότα των επιθέσεων, της ρίψης μολότωφ και λίθων κατά ειρηνικών διαδηλωτών επιβεβαιώνουν την προβοκατόρικη μεθόδευση με  δολοφονική πρόθεση. Οι δεκάδες τραυματίες και κυρίως ο νεκρός οικοδόμος είναι το αποκορύφωμα της τραγωδίας.

Στη θέση του κατηγορούμενου πρέπει να είναι οι πολιτικοί εμπνευστές των ενεργειών αυτών και οι φυσικοί αυτουργοί. Έχουμε πολλά να καταμαρτυρήσουμε στο ΚΚΕ, όχι όμως να του φορτώνονται οι ευθύνες και οι σχεδιασμοί των υπαλλήλων του συστήματος.

Δεν είναι τυχαίο ότι, ακόμα και κόμματα ή φορείς που έχουν ανοικτό ιδεολογικό μέτωπο με την πολιτική του ΚΚΕ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΝΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ, ΣΥΝ κ.λ.π.), εκτίμησαν έγκαιρα τον προβοκατόρικο σχεδιασμό των «αναρχικών» και με ανακοινώσεις τους έδωσαν σε γενικές γραμμές την απαιτούμενη ορθή προσέγγιση.

Ας κατανοήσουμε  επιτέλους ότι η προβοκατόρικη συγκρουσιακή  δραστηριότητα (παμπάλαιο όπλο της εξουσίας) όχι μόνο δεν πρέπει να προβάλλεται αλλά  πρέπει συστηματικά να καταδικάζεται με λόγια και με έργα. 

Κ.Δ

Το "επίμαχο" κείμενο μπορείτε να δείτε εδώ