Φασισμός και Θέαμα

Του Ελευθεριακού

Έγινε ο Ναζισμός μαζί και ο "πολιτικός ακτιβισμός" του, μαζικό ενημερωτικό θέαμα.

Πριν λίγο καιρό ήταν ως επί το πλείστον ... lifestyle θέαμα και ακρόαμα, κάποιοι τον έβρισκαν και χαριτωμένο και φώλιαζε φιλόξενα σε κυριακάτικα ένθετα και μεσημεριανές εκπομπές.

Με αυτό τον τρόπο ξέπλεναν τους εγκεφάλους αναγνωστών-τηλεθεατών από αυτά τα έστω λειψά κοινοβουλευτικοδημοκρατικά ανακλαστικά και βουτούσαν τους εγκεφάλους τους στην ανοχή της φασιστικής αισθητικής και του λόγου, στις σβάστικες και σε φτηνά αστειάκια με τον Γερμενή, τον Κασιδιάρη, τον Παναγιώταρο και τον Μιχαλολιάκο, ρεπορτάζ για τη ζωή τους και τις γκόμενές τους.

Αυτή η ομάδα των Ναζιστών αποτελούσε παράλληλα το περιοδεύον τσίρκο τηλεοπτικών φασιστοειδών δημοσιογράφων τύπου Αναστασιάδη, Ευαγγελάτου (τον θυμάμαι σαν τώρα να υποστηρίζει τους σφαγείς, αλλά πάνω από όλα Ομόδοξους Σέρβους) Κουρή, Τράγκα κ.α., που από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά πάντα στο όνομα της Δημοκρατίας καλούσαν στις εκπομπές τους Ναζί και χαριεντίζονταν μαζί τους, με βλέμμα άλλοτε φόβου, άλλοτε συγκατάβασης και άλλοτε επιτηδευμένης σκληρότητας, ο καθένας  πάντα με το δικό του, προσωπικό στυλ.

Αναγνώστες δε εφημερίδων, που δεν είναι καν αναγνώστες, αλλά καταναλωτές άποψης και κουτσομπολιού, ασχολούνταν με το "πολιτιστικό" ένθετο εφημερίδων στυλ "Πρώτο Θέμα", εφημερίδων που εκ πρώτης όψεως δεν φαίνονταν έχουσες τεκμηριωμένη και σαφή πολιτική άποψη, αφού πλασάρονταν ως αντικειμενικές (αλήθεια τί σημαίνει αντικειμενικότητα και πώς εξάγεται, όποιος την κατέχει να με ενημερώσει), αλλά ουσιαστικά έσπρωχναν τους αναγνώστες-καταναλωτές στην ανεκτικότητα προς τον φασισμό, τις μεθόδους και τα σύμβολά του.

Στο όνομα της Δημοκρατίας οι επικίνδυνοι, στο όνομα της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, στο όνομα της ελευθερίας των απόψεων.

Ποιών απόψεων όμως;

Των ανελεύθερων, αυτών που δεν αποδέχονται όχι αυτήν την κοινοβουλευτική Δημοκρατία, αλλά ούτε καν την Δημοκρατία ως πολιτειακό σύστημα, ως πολιτική ποιότητα.

Τούς έδιναν έδαφος να αναπτύσσουν τις "αντικαπιταλιστικές" τους εξάρσεις και να υποστηρίζουν χωρίς ουσιαστικό αντίλογο τις ολοκληρωτικές τους απόψεις, προβάλλοντας σχεδόν ανενόχλητοι το αντικομμουνιστικό τους μένος μπροστά σε ανιστόρητους δημοσιογράφους ή ακόμα και αντιμέτωποι με εκπροσώπους του Κ.Κ.Ε., που δεν μπορούσαν καν να παραδεχτούν ότι π.χ. αυτό το περιβόητο "Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης" ή αλλιώς "Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ" είχε όντως υπογραφεί και ότι αλήθεια είναι πως η άποψη του τότε Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος άργησε κανά χρόνο να παρουσιαστεί με ισχυρό τρόπο εναντίον των Γερμανών κατακτητών.

Μερικές φορές στο Κ.Κ.Ε. ταιριάζει η ατάκα του Νίκου Καλογερόπουλου στο "Μάθε παιδί μου γράμματα": "Την αλήθεια ρε, την αλήθεια".

Όλοι αυτοί οι δημοσιογραφίσκοι, γιατί περί τέτοιων πρόκειται, δεν γνώριζαν ότι ο Εθνικοσοσιαλισμός ισούται με βία, σημαίνει βία, η βία αποτελεί σαρξ εκ της σαρκός του, είναι τα μόρια του πυρήνα του;

Εδώ, δεν πρόκειται για κάποια παρέκκλιση από τις βασικές αρχές κάποιας ιδεολογίας, επειδή μοιραία τη διαχειριζόμαστε εμείς, οι ατελείς άνθρωποι, εδώ πρόκειται για την ουσία της ιδεολογίας, για τα συστατικά του βασικού της πυρήνα, για τις μεθόδους πολιτικής πάλης και προπαγάνδας, που χρησιμοποίησε το NSDAP και όλα τα μεταπολεμικά κόμματα και οργανώσεις ίδιας ή παρόμοιας απόχρωσης.

Μιλάμε για την κατεξοχήν ιδεολογία του Θανάτου Και του Μίσους προς το Διαφορετικό.

Και τα διαφορετικά για τους Ναζί είναι σχεδόν οτιδήποτε δεν είναι μαζί τους ενώ έχουν και μια εκπληκτική ικανότητα να αλλάζουν το διαφορετικό κατά πώς τους γουστάρει.

Και μια και αναφερόμουν στην ουσία της Μισάνθρωπης Ιδεολογίας τους, δε θα ήταν για παράδειγμα εντελώς οξύμωρο και γελοίο να παρακολουθείς έναν φιλελεύθερο να επιχειρηματολογεί εναντίον των οικονομικών αγορών ή έναν αναρχικό να ήταν υποστηρικτής του καπιταλισμού και πολέμιος εννοιών όπως αλληλεγγύη και συλλογικότητα;

Δε θα σου προξενούσε εντύπωση; Θα το πίστευες;

Το ίδιο λοιπόν δεν είναι να ακούς έναν εθνικοσοσιαλιστή ή φασίστα να ισχυρίζεται ότι καταδικάζει τη βία ως συστατικό του πολιτικού του αγώνα;

Το επιχείρημα λοιπόν των τελευταίων ημερών αυτών των άσχετων "δημοσιογράφων" και των πολιτικάντηδων που τους πλαισιώνουν, πως "άλλο η ιδεολογία, μπορείς να έχεις όποια θες, άλλο όμως η βία" είναι τόσο ηλίθιο, ανιστόρητο, ανεγκέφαλο και μη πολιτικό, που προφανώς θα έχανε κάποιος τα λόγια του αν συζητούσε μαζί τους και προσπαθούσε να τους εξηγήσει το εξής απλό: Εθνικοσοσιαλισμός=Βία.

Δεν υπάρχει "ναι μεν, αλλά...", είναι ξεκάθαρο.

Μια μικρή ματιά, ένα ξεφύλλισμα του Χιτλερικού " Ο Αγών μου" πείθει κι έναν πολιτικά τυφλό για το λόγου το αληθές.

Μια ιδεολογία που εντέχνως προσπαθούσαν και προσπαθούν ακόμα και τώρα να κρύψουν ο Μιχαλολιάκος και τα πρωτοπαλίκαρά του.

Το ίδιο βέβαια ισχύει για την κοσμοθεωρία του Εθνικισμού, όπως την ονομάζουν οι θιασώτες της, προσπαθώντας να την ενδύσουν με ένα σχεδόν θρησκευτικό φωτοστέφανο.

Εθνικισμός= Βία, και να αφήσουν τα φληναφήματα ότι αυτοί δε θέλουν το κακό των άλλων εθνών κτλ γιατί και οι άλλοι εθνικιστές τα ίδια λένε για το δικό τους έθνος.

Ο Εθνικισμός είναι η θεωρία της προσπάθειας επιβολής του ενός έθνους πάνω στο άλλο και ανακαλύπτει την ουσία του στα χρόνια της νεωτερικότητας μέσα στα σπλάχνα του φιλελευθερισμού, που αποζητά "ζωτικό χώρο" για τους υποψήφιους και υπάρχοντες καπιταλιστές, ώστε να μπορούν να δρουν ανενόχλητοι.

Ναζιστικές απόψεις που τα θρασίμια της Χρυσής Αυγής υποκρίνονταν πως δεν είχαν και έλεγαν σε όλους τους τόνους το γλυκανάλατο "Ο Ναζισμός είναι η εκδήλωση του Γερμανικού Ναζισμού, ο Φασισμός του Ιταλικού, εμείς είμαστε έλληνες Εθνικιστές", ακριβώς το ίδιο επιχείρημα δηλαδή που επαναλαμβάνεται με την ταχύτητα του φωτός κι από τον επονομαζόμενο πατριάρχη του εγχώριου Εθνικισμού και ιδεολογικό τους μέντορα Κωνσταντίνο Πλεύρη.

Κι όλοι βέβαια αυτοί οι δημοσιογράφοι, με τον τρόπο τους σιγόνταραν την ύπαρξη και την άνοδο της Ναζιστικής δράκας και στήνονταν τηλεοπτικά τραπέζια σε μικρά κανάλια (ειδικά στο extra 3 τη συχνή συνεπικουρία του Μυλωνάκη και του Φαήλου, αλλά και στο Kontra τη συνεπικουρία του Μέγιστου Πασόκου Πατριώτη Μάκη Κουρή και της περίφημης εφημερίδας του "Το Παρόν"), που οι οκτώ στους δέκα ήταν ακροδεξιοί, αλλά παρίσταναν τους αντικειμενικούς που κρατούσαν ίσες αποστάσεις (πώς γίνεται αυτό με τις ίσες αποστάσεις αλήθεια;), ένας δε από τους θαμώνες ήταν και ο νυν συνήγορος του Κασιδιάρη, που απεπέμφθη από τη Νέα Δημοκρατία, όχι βέβαια λόγω των εκπεφρασμένων ακραίων του απόψεων, αλλά επειδή θα κοουτσάρει νομικά τον Κασιδιάρη.

Πλήρης πολιτικάντικη υποκρισία.

Μα ο άνθρωπος φασιστοειδές ήταν και πριν, τώρα το καταλάβετε, τώρα που υπερασπίζεται τον Κασιδιάρη σύντροφοι της Νέας Δημοκρατίας;

Θέαμα λοιπόν και μάλιστα υποκριτικό και άσχημο, πολιτικοί που είτε είναι θεωρητικά άσχετοι είτε παίζουν εκλογικά και ψηφοθηρικά παιχνίδια βαφτίζοντας το ψωμί παντεσπάνι.

Η ελληνική κοινωνία εθίστηκε στην πορεία της προς τον φασισμό, προϊούσης και της επέλασης του ΛΑ.Ο.Σ τα προηγούμενα χρόνια, της πλήρους εκφασιστικοποίησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ., της... υπευθυνότητας της... Δημοκρατικής Αριστεράς και της ανάληψης της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας από τον πολύ ματσό Σαμαρά, που μάς έπεισαν ότι για όλα φταίμε εμείς και... οι μετανάστες.

Κι όσο κι αν ο Βορίδης έχει προσπαθήσει να διασκεδάσει τις εντυπώσεις λέγοντας αστειευόμενος πως τη δεκαετία του ’80 ήταν ένας "ακτιβιστής της Δεξιάς", δε μάς πείθει πως έχει αλλάξει απόψεις, παρά μόνο ότι και αυτός, όπως και οι ομοϊδεάτες του Χρυσαυγίτες χρησιμοποίησε το όχημα του κοινοβουλευτισμού, ώστε να κάνει πράξη τον εθνικισμό του και τον όψιμο οικονομικό φιλεύθερισμό του.

Άλλωστε, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την αφίσα του Λεπενικού "Ελληνικού Μετώπου" που ανέγραφε "Φωτιά Και Τσεκούρι Στους Προσκυνημένους", οικονομικούς και εθνικούς, ούτε την κοινή του κάθοδο με τον αντισημίτη Πλεύρη και την "Πρώτη Γραμμή" του σε δημοτικές εκλογές, τις ομιλίες του σε ημερίδα του... Λιακόπουλου για τον Μεγάλο Αλέξανδρο κι άλλα πολλά.

Δεν ήταν τόσο μικρός ώστε να δικαιολογείται, όπως επιχειρεί να κάνει σήμερα, με την ανάληψη της προεδρίας της νεολαίας Ε.Π.ΕΝ.

Όλα στο μίξερ του θεάματος δεν μπορούν να μπουν, ούτε οι συλλήψεις, ούτε τα φτυσίματα, οι σφαλιάρες και οι κλωτσιές.

Ο Εθνικισμός δεν μπορεί να γεννήσει επαναστάτες, αλλά μόνο κολοπαιδαράδες, που νομίζουν ότι γαμάνε και δέρνουν.

Επειδή όμως δεν είναι όλα ούτε αστεία ούτε θεαματικά, επειδή ο θάνατος, τα μαχαίρια κι ο τσαμπουκάς δεν μπορούν να γίνουν καθημερινό θέαμα σήμερα, που θα αναλώνεται και θα ξεχνιέται στο αύριο, ας προσέχουμε μήπως αυτή η ηλίθια, επικίνδυνη κυβέρνηση και οι μεθοδεύσεις της γυρίσουν για μια ακόμη φορά προς τα εμάς με εντατικότερη και χυδαιότερη μορφή, αφού μάς έχουν επιφυλάξει το ρόλο του αντίθετου άκρου από αυτό των φασιστών.

Τόσο θέαμα, τόση κενότητα, τόσο επικίνδυνοι, τόσο Φασίστες;