Χάντρες και καθρεφτάκια σε ιθαγενείς: Το πρόγραμμα των 6 δισ. για τους άνεργους στην Ε.Ε

Τι ακριβώς αντιπροσωπεύουν τα 6 δισ. ευρώ, που εν χορδαίς και οργάνοις ανακοίνωσαν ότι θα διαθέσουν για τους ανέργους οι ηγέτες της ΕΕ, στη σύνοδο κορυφής της προηγούμενης βδομάδας; Αν κάνουμε μια απλή διαίρεση του ποσού με τα 24,405 εκατομμύρια των επίσημα καταγραμμένων ως ανέργων (ο αριθμός –πάντα υποτιμημένος– ανακοινώθηκε την περασμένη Δευτέρα από τη Eurostat και αφορά το Μάη του 2013), θα διαπιστώσουμε ότι μιλάμε για 245,85 ευρώ ανά άνεργο! Επειδή, όμως, σε μας δεν αρέσουν οι πρόχειρες ή παραπλανητικές στατιστικές, θα δούμε την εξαγγελία των ηγετών της ΕΕ συγκεκριμένα.

Καταρχάς, δεν πρόκειται για καινούργια εξαγγελία. Την είχαν ανακοινώσει πριν λίγο καιρό οι υπουργοί Οικονομικών και Εργασίας της Γαλλίας και της Γερμανίας. Τη διαφήμισαν σε τριήμερη γαλλογερμανική φιέστα που οργανώθηκε στο Παρίσι. Πρόκειται για το περιβόητο «ευρωπαϊκό New Deal για να μη γίνει θύμα της κρίσης μια ολόκληρη γενιά», για το οποίο συνυπέγραψαν άρθρο στη Monde οι Ούρσουλα φον ντερ Λέιεν, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, Μισέλ Σαπέν και Πιέρ Μοσκοβισί (γράψαμε αναλυτικά στο φύλλο μας της 1ης Ιούνη). Η σύνοδος κορυφής έκανε μια αλλαγή. Αντί για την περίοδο 2014-2020 (δηλαδή εφτά χρόνια), το κονδύλι των 6 δισ. θα αφορά τη διετία 2014-2015. Μετά θα δουν τι θα κάνουν.

Εγιναν έτσι μπόλικα τα λεφτά; Οι αριθμοί (όταν είναι αληθινοί) δεν κάνουν λάθος. Γι’ αυτό και εμείς θα μιλήσουμε με βάση τους αριθμούς που οι ίδιοι οι ιθύνοντες της Ευρωένωσης δίνουν. Σύμφωνα με τη Eurostat (η οποία, επαναλαμβάνουμε, υποεκτιμά την ανεργία, όπως κάνουν και οι εθνικές στατιστικές υπηρεσίες), το Μάη του 2013 οι άνεργοι κάτω των 25 ετών στην ΕΕ ήταν 5,5 εκατομμύρια. Το κονδύλι των 6 δισ. προορίζεται για την οργάνωση προγραμμάτων «κατάρτισης και πρακτικής άσκησης» για άνεργους νέους. Με βάση την ελληνική εμπειρία, η «κατάρτιση και πρακτική άσκηση» ενός νέου απαιτεί κατά μέσο όρο 3.650 ευρώ. Τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά προγράμματα σε ανεπτυγμένες χώρες θα είναι πιο ακριβά, αλλά εμείς παίρνουμε ως βάση το φτηνό ελληνικό μοντέλο. Διαιρώντας το συνολικό κονδύλι με το κόστος ανά «εκπαιδευόμενο», βρίσκουμε ότι αφορά το πολύ 1,64 εκατ. νέους για δυο χρόνια ή 822 χιλιάδες το χρόνο. Δηλαδή, μόλις το 15% των άνεργων νέων κάτω των 25 ετών! Αν συγκρίνουμε το κονδύλι των 6 δισ. με το σύνολο των ανέργων, τότε τα πράγματα γίνονται εξοργιστικά. Τα προγράμματα αφορούν μόλις το 3,4% των ανέργων.

Και βέβαια, δεν μιλάμε για μόνιμη εργασία. Μιλάμε για ένα πεντάμηνο, στη διάρκεια του οποίου ο άνεργος θα κάνει «πρακτική άσκηση» σε μια επιχείρηση, για να πάρει στο τέλος του πεντάμηνου 2.000 ευρώ αν είναι απόφοιτος δευτεροβάθμιας ή 2.300 ευρώ αν είναι απόφοιτος τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Συν 400 ευρώ για 80 ώρες «κατάρτισης», σύνολο 2.400 ή 2.700 ευρώ σε πεντέμισι μήνες (μαζί με την «κατάρτιση») ή αλλιώς 436 ή 491 ευρώ το μήνα!

Οι νέοι που θα μπουν σ’ αυτά τα προγράμματα θα μετατρέπονται αναγκαστικά σε δούλους, με την ελπίδα ότι μπορεί να προσληφθούν μόνιμα.

Θα εργάζονται περισσότερες ώρες, αν τους το ζητήσει ο εργοδότης, αρκούμενοι στο φιλοδώρημα του προγράμματος. Κι αν κάποιοι προσληφθούν μετά το τέλος της «πρακτικής άσκησης», θα υπογράφουν εξευτελιστικές ατομικές συμβάσεις εργασίας. Η σύγχρονη δουλεία μετατρέπεται σε πανευρωπαϊκό πρότυπο και τα διάφορα προγράμματα «εκπαίδευσης και πρακτικής άσκησης», πέρα από την εξασφάλιση τζάμπα εργατικών χεριών για καπιταλιστικές επιχειρήσεις, θα λειτουργούν και ως μοχλός πίεσης για τη μείωση των εργατικών μισθών και τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων.

Οι γερμανοί και γάλλοι υπουργοί Οικονομικών και Εργασίας διακήρυξαν καθαρά το δόγμα της κινεζοποίησης των εργαζόμενων της Ευρώπης, γράφοντας στο κοινό τους άρθρο: «Παράλληλα, για να αντιμετωπίσουν τη μείωση της ανταγωνιστικότητάς τους, την οποία ανέδειξε η κρίση, οι Ευρωπαίοι υιοθέτησαν μια πολιτική ενεργητικής και τολμηρής δομικής μεταρρύθμισης. Αυτή η μεταρρυθμιστική πολιτική είναι η μόνη που μπορεί να αντιμετωπίσει την πρόκληση ενός σκληρού και μη αναστρέψιμου παγκόσμιου ανταγωνισμού. Με αυτή την προσέγγιση έθεσαν στο στόχαστρο όχι τα συμπτώματα αλλά τις ρίζες της κρίσης και τα δομικά της αίτια, θέτοντας τις βάσεις της επιστροφής στη διαρκή ανάπτυξη».

Το νόημα των λόγων τους είναι σαφέστατο: επειδή αντιμετωπίζουμε παγκόσμιο ανταγωνισμό κι αυτό δεν πρόκειται ν’ αλλάξει, στραφήκαμε αναγκαστικά ενάντια στο εργασιακό κεκτημένο, χτυπήσαμε άγρια τους μισθούς, τις εργασιακές σχέσεις, τα ασφαλιστικά συστήματα και έτσι θέσαμε τις βάσεις για ν’ αντέξουμε αυτόν τον ανταγωνισμό. Πού είναι το καινούργιο στην πολιτική τους; Αυτό έρχεται αμέσως μετά, όταν γράφουν: «Για εμάς, τους υπουργούς Οικονομικών και Εργασίας της Γερμανίας και της Γαλλίας, η μεταρρυθμιστική προσπάθεια πρέπει να ενισχυθεί από μια νέα φιλοδοξία υπέρ της απασχόλησης και της ανάπτυξης, η οποία θα συνοδεύσει τις βαθιές αλλαγές που έφεραν τα δομικά μέτρα». Αυτό είναι το πρόγραμμα των 6 δισ.

Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι, παρά τον καλπασμό της ανεργίας σε όλη την έκταση της ΕΕ, θα ανακοίνωναν κι αυτό ακόμα το πρόγραμμα κινεζοποίησης των νέων, αν δεν είχαν να ικανοποιήσουν και πολιτικές ανάγκες. Η Γερμανία έχει εκλογές, ο Ολάντ βλέπει τη δημοτικότητά του να βυθίζεται στα τάρταρα, στις χώρες των Μνημονίων η ανεργία σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, μάλλον είχε έρθει ο καιρός να κάνουν κάτι. Και βέβαια, δεν το άφησαν πολιτικά ανεκμετάλλευτο. Μετά την τριήμερη φιέστα του Παρισιού, ήρθε η ώρα να οργανώσει και το Βερολίνο τη δική του φιέστα.

Τουλάχιστον είκοσι αρχηγοί κρατών και πρωθυπουργοί μαζεύτηκαν την περασμένη Τρίτη στο Βερολίνο, καλεσμένοι της Μέρκελ, για να συζητήσουν για την… αντιμετώπιση της ανεργίας. Πρώτος και καλύτερος ο Ολάντ, καρφώνοντας πισώπλατα το «αδελφό» SPD. Η Μέρκελ, ανταποκρινόμενη σε αίτημα του Σαρκοζί, είχε αρνηθεί ακόμη και να συναντήσει τον Ολάντ πριν τις τελευταίες προεδρικές εκλογές της Γαλλίας.

Ο Ολάντ γίνεται γλάστρα στις προεκλογικές της φιέστες. Ετσι είναι αυτά τα πράγματα. Ο Ολάντ πλέον διοικεί πολιτικά τον γαλλικό ιμπεριαλισμό και πρέπει να συνεργάζεται με τη Μέρκελ, έστω κι αν αυτό πλήττει το στρατόπεδο του SPD.

Γι’ αυτό και, προκειμένου να στηριχτεί λίγο ο ετοιμόρροπος Στάινμπρουκ, υπογράφτηκε μια κοινή δήλωση του SPD και του PSF, με την οποία τα δυο κόμματα ανακοίνωσαν ότι «δεσμεύονται από κοινού για αλλαγή της πολιτικής απέναντι στην ευρωπαϊκή κρίση». 

Αφού ασκήσουν κριτική στην ευρωπαϊκή πολιτική που ασκείται «από τους συντηρητικούς και τους φιλελεύθερους», τα δυο σοσιαλδημοκρατικά κόμματα δηλώνουν, ότι «μια κοινή πολιτική για την ανάπτυξη και ένα φιλόδοξο σύμφωνο εναντίον της ανεργίας των νέων πρέπει να γίνουν προτεραιότητες της ευρωπαϊκής πολιτικής μέσα στις επόμενες εβδομάδες και τους επόμενους μήνες». Δηλαδή, διακηρύσσουν αυτά που έχει ήδη διακηρύξει η Μέρκελ, με τη στήριξη και του σοσιαλδημοκράτη Ολάντ!

Ομως, τα πολιτικά παιχνίδια ανάμεσα στα δυο μεγάλα στρατόπεδα της ευρωπαϊκής αστικής πολιτικής δεν έχουν καμιά σημασία. Η πολιτική είναι που μετράει και η πολιτική στην ΕΕ είναι πολιτική σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας και κινεζοποίησης, στο όνομα της ανάκτησης της «ανταγωνιστικότητας». Οσο για την ανεργία, η αύξησή της είναι δεδομένη, επειδή οι ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές χώρες ξαναμπήκαν σε κρίση. Για το 2013 η Γαλλία προϋπολογίζεται να έχει μηδενική ανάπτυξη (σύντομα θα έχουμε ανακοίνωση για αρνητικό πρόσημο), ενώ η Γερμανία ήδη αναθεώρησε την πρόβλεψη για αύξηση του ΑΕΠ το 2013 (από 0,6% σε 0,3%). Αυτή η κατάσταση είναι που εμποδίζει και τον ελληνικό καπιταλισμό να μπει σε μια δειλή έστω ανάκαμψη, μετά από 5 χρονιές συνεχούς πτώσης, στη διάρκεια των οποίων έχει χάσει το ένα τέταρτο του ονομαστικού ΑΕΠ της.





Πηγή:Κόντρα