Το αποτέλεσμα των τριπλών εκλογών δεν ανατρέπει την μνημονιακή κυριαρχία που το σύστημα και οι ξένοι πάτρωνες και εταίροι του έχουν επιβάλλει στη χώρα μας.
Η μνημονιακή συγκυβέρνηση – παρά την μεγάλη εκλογική ήττα της –συνεχίζει σαν να μην συνέβη τίποτα. Επιπλέον, ενισχύθηκαν διάφορα συμπληρωματικά συστημικά στηρίγματα όπως η νεο-ναζιστική Χρυσή Αυγή και το δήθεν απολίτικο και διαπλεκόμενο «Ποτάμι». Ο ΣΥΡΙΖΑ – παρά την εκλογική πρωτιά του παρουσιάζει στασιμότητα σε σχέση με τις εκλογές του Ιουνίου – καθώς με την ολοένα και πιο δεξιόστροφη πολιτική του δεν ανατρέπει την ισορροπία αυτή. Αποδεχόμενος την ευρω-ενωσιακή κόκκινη γραμμή του συστήματος (συμμετοχή στην ΕΕ και στο ευρώ), αδυνατώντας (αλλά και αρνούμενος) να αναπτύξει το μαζικό λαϊκό κίνημα και συνειδητά καλλιεργώντας την λογική της εκλογικής ανάθεσης καταφέρνει να πρωτεύει όχι γιατί πείθει και στρατεύει αλλά γιατί φαντάζει ως η μόνη ρεαλιστική δυνατότητα για να «ξεκουμπισθούν οι τροικανόδουλοι» και καθίσταται για ευρύτατες λαϊκές μάζες ο προνομιακός αποδέκτης της τιμωρητικής ψήφου. Ταυτόχρονα η ηγεσία του προχωρά ήδη σε επονείδιστες δηλώσεις υποταγής («ανήκομεν στη Δύση») και απαράδεκτες κινήσεις συναλλαγής (βλέπε γήπεδο της ΑΕΚ). Η εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά στηρίζεται από την τραγική ανεπάρκεια της υπόλοιπης Αριστεράς (ΚΚΕ και εξωκοινοβουλευτική Αριστερά) που εγκαταλείπει το πεδίο της μαζικής πολιτικής και αυτοπεριορίζεται είτε σε χιλιαστικές επικλήσεις μίας (κατά δήλωση) ανέφικτης σήμερα λαϊκής εξουσίας είτε σε σχολαστικούς καυγάδες για άνευ ουσιαστικής σημασίας ζητήματα.
Και όμως την ίδια ώρα η κρίση της χώρας βαθαίνει, η φτώχεια των πλατιών λαϊκών και μικρομεσαίων στρωμάτων αυξάνει (παρά τα κυβερνητικά “successstories”), ο εξοβελισμός και των τελευταίων ψηγμάτων λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας κορυφώνεται και όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν ότι μέσα στη φυλακή της ΕΕ δεν υπάρχει καμία φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση. Καμία όμως δύναμη της Αριστεράς δεν διατυπώνει ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση που να συγκρούεται ουσιαστικά και συγκεκριμένα με την ΕΕ και το ελληνικό κατεστημένο και να συμβάλλει στην ανάπτυξη του μαζικού λαϊκού κινήματος (που χωρίς αυτή καμία εκλογική νίκη δεν λύνει το πρόβλημα). Καμία δύναμη της Αριστεράς δεν οργανώνει το αναγκαίο κοινωνικο-πολιτικό μέτωπο που είναι αναγκαίο για να κάνει κτήμα των λαϊκών μαζών αυτό το πρόγραμμα και να δώσει μία άλλη τροπή στις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις.
Γι’ αυτό σήμερα είναι πιο αναγκαία παρά ποτέ η συγκρότηση αυτής της Αριστεράς της αντισυστημικής και αντι-ΕΕ πάλης που με την μετωπική συμπόρευση της, την ενιαιο-μετωπική στρατηγική και τακτική της και την συγκρότηση ενός συγκεκριμένου και λαϊκά κατανοητού μεταβατικού προγράμματος θα ενώνει τις ζωντανές δυνάμεις του κόσμου της Αριστεράς και της εργασίας και θα επιβάλλει την φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση.
Την αναγκαιότητα του δρόμου αυτού την συμμερίζονται, φυσικά με διαβαθμίσεις, μεγάλα τμήματα των αγωνιστών της Αριστεράς και του κόσμου της εργασίας και είτε συνειδητά είτε αυθόρμητα έχουν δώσει μικρές και μεγάλες μάχες γι’ αυτόν, που όμως πάντα σκόνταφταν στην εχθρότητα των κυρίαρχων κομματικών μηχανισμών. Η κρισιμότητα της κατάστασης δεν αφήνει πλέον περιθώρια: πρέπει ο μαχόμενος κόσμος της Αριστεράς να επιβάλλει με μαζικούς-δημοκρατικούς όρους τις αναγκαίες υπερβάσεις για μία άλλη κατεύθυνση μέσα στην Αριστερά, στο μαζικό λαϊκό κίνημα και για μία άλλη πορεία για την χώρα. Χωρίς να αναμένουμε τους κομματικούς μηχανισμούς που έχουν δείξει από εχθρότητα έως αδυναμία, αλλά και χωρίς κομματικούς ή ιδεολογικούς φραγμούς ή προϋποθέσεις, αλλά ανοίγοντας δίαυλους συνεννόησης με όλους όσους αντιλαμβάνονται αυτή την αναγκαιότητα, ανεξάρτητα από κομματικές εντάξεις.
Στην κατεύθυνση αυτή καλούμε σε συζήτηση την Κυριακή 22-6-2014 και ώρα 11πμ στο αμφ.Γκίνη 18, ΕΜΠ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου