Καμία ουδετερότητα σε αυτή τη μάχη

Του Κ. Μαραγκού

Καλά ξεκουμπίδια

Η εκλογική αναμέτρηση στις 25 Γενάρη είναι μια ευκαιρία να στείλουμε στον αγύριστο το ακροδεξιό επιτελείο των μνημονίων, της αιώνιας λιτότητας, της ανεργίας, της διάλυσης της υγείας, της παιδείας, της κοινωνικής ασφάλισης, των ναζιστικής έμπνευσης στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους μετανάστες και του τείχους τους αίσχους στον Έβρο, των εκατοντάδων πνιγμένων απόκληρων στον πάτο του Αιγαίου, των φυλακών ύψιστης ασφάλειας, της παλινόρθωσης του μεταεμφυλιακού και χουντικού κράτους και παρακράτους, των μαφιόζων που με τις συμμορίες επιχειρούν να ελέγξουν δήμους, άλση, λιμάνια, παραλίες, του φασιστικού υπόκοσμου που η σημερινή κυβέρνηση θέλει να εκπροσωπήσει χωρίς πια τη διαμεσολάβηση της ΧΑ.

Η ήττα της μαύρης αντίδρασης που έχει κατσικωθεί στο Μάξιμου εδώ και 5 χρόνια με διαφορετικές εκπροσωπήσεις, επιβάλλοντας κατάσταση πολιορκίας, δεν έχει ως προαπαιτούμενο την πίστη του ΣΥΡΙΖΑ στις -έτσι κι αλλιώς πετσοκομμένες- προεκλογικές του δεσμεύσεις. Με το αν θα τολμήσει να ακυρώσει το μνημόνιο, να καταγγείλει τις δανειακές συμβάσεις, να επαναφέρει το 13ο μισθό/σύνταξη ή το βασικό στα 730 ευρώ. Η κυβέρνηση πρέπει να ξεκουμπιστεί όπως και να χει.

Η μάχη τώρα αρχίζει

Η αστική αντεπανάσταση που είναι σε εξέλιξη εδώ και πέντε χρόνια δεν θα ηττηθεί απλώς σε μια κάλπη στις 25 Γενάρη. Για την ακρίβεια δεν θα σταματήσει με ψηφοδέλτια. Η μάχη αυτή δεν θα κριθεί στο νομοθετικό έργο της επόμενης βουλής, αλλά σε μια συνολική αναμέτρηση με τους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς που έχουν αναπτυχθεί στα πλαίσια του κράτους έκτακτης ανάγκης. Με το αποθρασυμένο κεφάλαιο που διαθέτει πλέον τους δικούς του ιδιωτικούς στρατούς από χουλιγκάνια και πληρωμένους γκάκστερ έτοιμους να αποτελειώσουν όσους στέκονται εμπόδιο στα σχέδια των αφεντικών τους. Με τον φασιστικό συρφετό που καραδοκεί να παίξει τον ιστορικό του ρόλο έστω κι αν προς στιγμήν το επίσημο κράτος δείχνει να μην τους ανέχεται. Από το σκυλολόι αυτό θα απαλλαγούμε μόνο με τη φυσική του συντριβή. Η έξωσή τους από το Μαξίμου είναι ένα πρώτο βήμα, μια ανάσα για το κίνημα, προκειμένου να περάσει στη γενική αντεπίθεση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και να ήθελε να εφαρμόζει το 1/10 από αυτά που διακηρύττει θα προσέκρουε πάνω σε αυτόν τον πραιτοριανό συρφετό που δεν σκέφτεται ούτε στιγμή να εγκαταλείψει τα αποκλειστικά δικαιώματα νομής και κατοχής που κατέχει στη χώρα από την εποχή της Μακρονήσου, της Γιάρου, και του Αη Στράτη. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ενώ ξέρει τι έχει να αντιμετωπίσει φαντάζεται ότι με τις εγγυήσεις και τα διαπιστευτήρια μπορεί να αποσπάσει τη ανοχή του εθνικού κορμού μέχρι να πειστούν οι πάντες ότι «όλοι θα βγουν κερδισμένοι από μια προοδευτική διακυβέρνηση». Είναι περισσότερο από σίγουρο ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Η αστική τάξη και οι ευρωπαίοι εταίροι της δεν έχουν καμία διάθεση για κεϋνσιανούς πειραματισμούς, ούτε καν χρόνο για να τους σκεφτούν. Όχι τόσο γιατί φοβούνται το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί η ελάχιστη απομάκρυνση από το πηδάλιο μπορεί να έχει καταστροφικά αποτελέσματα, αφενός για τους μελλοντικούς τους σχεδιασμούς αφετέρου για τα μέχρι τώρα κατορθώματά τους. Αυτό ακριβώς είναι που δεν επιτρέπει συμβιβασμούς, όσο κι αν το επιτελείο του Τσίπρα βαθιά χωμένο στο ρεφορμισμό και προσηλωμένο σε μια φαντασιακή αστική νομιμότητα (ποιας εποχής άραγε;) τους επιδιώκει.

Καμία ουδετερότητα σε αυτή τη μάχη

Η αριστερά που αντιπολιτεύεται το ΣΥΡΙΖΑ γιατί «δεν θα προβεί σε μονομερείς ενέργειες για το χρέος» ή γιατί δεν ξεκολλάει από τις εμμονές του για το ευρώ, πολιτεύεται σαν να είναι ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση. Πρόκειται για άλμα (ή φυγή;) από την πραγματικότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ακόμα κυβέρνηση και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα γίνει.

Το ΚΚΕ έχει βγάλει ήδη το πόρισμά του: «όποια κυβέρνηση και να προκύψει για το λαό δεν θα αλλάξει τίποτα». Προφανώς για το ΚΚΕ «είναι όλοι ίδιοι». Μα αν ήταν ίδιοι, γιατί όλος αυτός ο διεθνής πανικός για την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ; Αν πρόκειται απλά για την κλασσική δικομματική εναλλαγή με το ΣΥΡΙΖΑ -στη θέση του αλήστου μνήμης ΠΑΣΟΚ- γιατί όλη η ντόπια και διεθνή ιερή συμμαχία έχουν ανέβει στα κάγκελα και προαναγγέλλουν την καταστροφή; Γιατί οι αγορές πανικοβάλλονται και τα χρηματιστήρια γκρεμίζονται; Γιατί εκτινάσσονται τα σπρέντ των ομολόγων; Όλα αυτά είναι κάποια πλάκα; Λοιπόν για να τελειώνουμε με τα αστειάκια της φοβικής και μοιρολατρικής αριστεράς που μένει καθηλωμένη σε ένα κόσμο που δεν υπάρχει πια. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι επιλογή της ιεράς συμμαχίας και γι’ αυτό δεν είναι το ίδιο να βγει ο Σαμαράς ή να βγει ο Τσίπρας.

Κι αν κερδίσει ο Σαμαράς;

Ας φανταστεί ο καθένας τι σημαίνει να επανεκλέγει ο Σαμαράς, ο Αδωνις, ο Φαήλος, ο Χρύνανθος και ο Βορίδης ξανά μαζί με τον Βενιζέλο, πέρα από το να τους ταυτίζει με τον Τσίπρα και τον Λαφαζάνη. Τολμά κανείς να βάλει αυτό το ενδεχόμενο πάνω από τις αντιπάθειες που έχει με το Συριζα; Πάνω από τις παλινωδίες του, πάνω από τις διαθέσεις του να συμβιβαστεί με την τρόικα; Μπορεί να φανταστεί ότι η υπερψήφιση του Σαμαρά, είναι ψήφος στα πέντε προηγούμενα χρόνια άγριας επίθεσης στην εργατική τάξη, τη νεολαία, τους μετανάστες και τους απόκληρους αυτής της κοινωνίας; Ότι είναι ψήφος εμπιστοσύνης στο κράτος έκτακτης ανάγκης, στην κλιμάκωση της αστικής επίθεσης και την ισοπέδωση και των τελευταίων πολιτικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ότι ο εθνικός συρφετός θα εξαγριωθεί εντελώς; Καταλαβαίνουν ότι εδώ που είμαστε δεν υπάρχει γυρισμός στις χαρούμενες εποχές της δεκαετίας του 80 και του μιλένιουμ; Το καταλαβαίνουν αυτό ότι εκτός από τον επάρατο οπορτουνισμό του Συριζα, η άλλη επιλογή είναι η μαύρη αντεπανάσταση; Ότι δεν περιστρέφονται όλα γύρω από ένα κ..λοευρώ και μια δανειακή σύμβαση; Μα πόση τύφλα μπορεί να έχει αυτή η οικονομίστικη αριστερά που δεν μπορεί να δει τίποτα άλλο πέρα από νομίσματα και κάποια διαγραφή χρέους; Αυτό είναι το μοναδικό ζήτημα που πρέπει να λύσουμε αυτή τη στιγμή; Τίποτα άλλο υπάρχει σε αυτό τον κόσμο;

Ε’ λοιπόν δεν είναι το ίδιο

Και αν είναι το ίδιο ο ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ τότε ας πάρει τα μέτρα της αυτή η αριστερά, ενάντια στο Συριζα και τη νεολαία του όταν είναι στις απεργιακές πορείες δίπλα με την υπόλοιπη αριστερά και όταν κατεβαίνει για να στηρίξει την απεργία του Ρωμανού, τους πρόσφυγες από την Συρία, ή διαμαρτύρεται έξω από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών, ή όταν διαδηλώνει μαζί στο Κερατσίνι για τη δολοφονία του Π. Φύσσα. Τέλος με το μιντιακό παραμύθι, του όλοι είναι ίδιοι, τέρμα με τις αριστερές εκδοχές του χουντογκεμπελίστικου σλόγκαν για τους 300 της βουλής. Δεν είναι όλοι ίδιοι, αλλά αν για κάποιους είναι παρακαλούμε να δείξουν την ίδια συνέπεια όχι μόνο στην κάλπη αλλά και στο δρόμο, αντιμετωπίζοντας το Συριζα όμως θα αντιμετώπιζαν την ΟΝΝΕΔ και κάθε ακροδεξιό δεκανίκι που έχει φωλιάσει στο επιτελείο Σαμαρά. Λοιπόν για να το πούμε για ακόμα μια φορά, μήπως και οι μπαρουτοκαπνισμένοι εξ αριστερών του Συριζα συνειδητοποιήσουν αυτό που συνειδητοποιεί μόνο με το ταξικό ένστικτο το κομμάτι της κοινωνίας που δεν θεωρεί τον εαυτό του τμήμα του εθνικού κορμού, και δεν απασχολείται με το που θα βρεθούν τα λεφτά για να πληρωθεί η επόμενη δόση. Αν επανεκλεγεί η κυβέρνηση αυτή δεν θα ξέρουμε που να κρυφτούμε. Η απογοήτευση που θα πέσει και η συνακόλουθη αποστράτευση από κάθε συλλογική διαδικασία θα είναι άνευ προηγουμένου. Ο ακροδεξιός απόπατος θα εξαγριωθεί εντελώς. Ο Σαμαράς μας δείχνει τις προθέσεις του όχι όταν μιλάει για το χρέος, αλλά όταν φωτογραφίζεται δίπλα στα συρματοπλέγματα του Έβρου και όταν «με εντολή του» το τρομοσόου Ξηρού και τα κατορθώματα της αντιτρομοκρατικής είναι το πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων. Αν δεν καταλαβαίνει κανείς μέσα σε δυο λεπτά τι θα συμβεί με την επανεκλογή αυτού του ελεεινού επιτελείου, ή θέλει να μας αποκοιμίσει παίζοντας κατευθείαν το παιχνίδι της αστικής αντεπανάστασης ή απλά είναι κοιμισμένος ο ίδιος.

Αλλά αν δεν είναι το ίδιο, ας κάνουμε κάτι γι’ αυτό

Η εξωκοινοβουλευτική αριστερά που κατακεραυνώνει -δικαίως- το ΣΥΡΙΖΑ για τη δεξιά του στροφή, σε αντίθεση με το ΚΚΕ (που λόγω ωχράς κηλίδας βλέπει παντού σκιές) αναγνωρίζει ότι η πτώση τουλάχιστον της κυβέρνησης θα είναι μια θετική εξέλιξη. Αντιλαμβάνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο ο Τσίπρας αλλά και οι λαϊκές προσδοκίες που ελπίζουν σε μια ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης. Και τι κάνει λοιπόν; Αντί να σπρώξει αυτό το κύμα για να τελειώνουμε με τη λαίλαπα που καθοδηγεί την εξόντωση της εργατικής τάξης, ολόκληρης τις αριστεράς και του κινήματος, αυτή ετοιμάζει χαλαρά την αριστερή αντιπολίτευση στην επόμενη κυβέρνηση!!! Βεβαίως χρειάζεται αριστερή αντιπολίτευση σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που το πιθανότερο είναι όταν οι δανειστές και το ντόπιο κεφάλαιο μαζί με τις συμμορίες του χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι αυτή να τα κάνει πάνω της. Αλλά οι σύντροφοί μας ξεχνάνε ότι για να κάνουν αριστερή αντιπολίτευση στο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει πρώτα κυβέρνηση. Δεύτερον, αυτή η αντιπολίτευση που συγκροτείται; Στα παραβάν της 25ης Γενάρη; Μια μαχητική κινηματική αντιπολίτευση δεν χτίζεται με ψηφοδέλτια αλλά στους δρόμους. Ήδη υπάρχει αυτό το δυναμικό και ξέρει πως πρέπει να δοθεί αυτή η μάχη. Το να πάρει η Ανταρσύα 40000 ψήφους, τα Μ-Λ άλλους 10000 και το ΕΕΚ με την ΟΚΔΕ από 3-4000 ο καθένας δεν θα βοηθήσει σε τίποτα, ούτε την αντιπολίτευση στην επόμενη κυβέρνηση, ούτε πολύ περισσότερο στην πτώση αυτής εδώ. Και εν πάση περιπτώσειποιο είναι το επείγον αυτή τη στιγμή; Με την ψήφο του κανείς στις 25 Γενάρη τι μπορεί να πετύχει πρακτικά, όχι στο διηνεκές, όχι εν δυνάμει, αλλά εδώ και τώρα, πέρα από το να στείλει στο διάολο το Σαμαρά και τον Βενιζέλο; Στις 25 Γενάρη δεν χτίζουμε την αντιπολίτευση στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ανατρέπουμε την σημερινή κυβέρνηση. Το καθήκον της αριστερής ή της κινηματικής αντιπολίτευσης είναι για όλες τις άλλες μέρες, και πριν και μετά τις εκλογές. Όσοι μπερδεύουν τις κάλπες με το δρόμο, είναι προφανές ότι δεν θα κάνουν τίποτα από τα δύο σωστά. Σε όλα είναι μεσοβέζοι, όταν μιλάει ο δρόμος πάντα αναβάλουν τη μάχη για την επόμενη που δήθεν ο συσχετισμός θα είναι πιο ευνοϊκός και όταν είναι οι κάλπες μας λένε για επαναστάσεις. Μόνο που οι επαναστάσεις δεν γίνονται στις κάλπες αλλά στους δρόμους.

Άλλες κινηματικές δυνάμεις ετοιμάζονται στην περίπτωση που ο Συριζα κερδίσει τις εκλογές για μια δυναμική ρεβάνς. Και καλά κάνουν. Οι χώροι που χαθήκανε, οι καταλήψεις, το πανεπιστημιακό άσυλο, οι ζώνες ρατσισμού και εκκόλαψης του ναζιστικού φιδιού πρέπει να επανακατακτηθούν. Ρωτάμε λοιπόν; Ο σχεδιασμός στην περίπτωση που κερδίσει τις εκλογές ο Σαμαράς θα είναι ο ίδιος; Η απάντηση δεν χρειάζεται καν να δοθεί. Και όμως το βασικό δεν είναι να πάρουμε το χαμένο έδαφος πίσω, αλλά να μην λερώσομε τις αρχές μας, τον αντικοινοβουλευτισμό μας, την πίστη μας στα ιδανικά. «Σιγά που θα ρίξουμε νερό στο μύλο του Σύριζα». Έτσι υπηρετεί κανείς τα ιδανικά και τις αρχές του; Όχι βέβαια. Αντίθετα τα προδίδει, γιατί κάθε πραγματικό και όχι στη φαντασία, βήμα για την επανακατάκτηση του χαμένου εδάφους ακυρώνεται. Ένας σωστός σχεδιασμός που προκύπτει από ένα εκλογικό αποτέλεσμα, πάει στράφι για να μην λερώσουμε την ψυχή μας. Αυτή είναι μια πολιτική της κλειδαρότρυπας. Οι συνθήκες δεν διαμορφώνονται από μόνες τους, αλλά οι συνειδητές δυνάμεις σπρώχνουν τα πράγματα εκεί που θα είναι πιο ευνοϊκά για να κάνουν τα επόμενα βήματά τους. Δεν περιμένουν να γίνουν από μόνα τους. Αυτό είναι σκέτη μοιρολατρία. Και η μοιρολατρία δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με οποιοδήποτε επαναστατικό σχέδιο, για την ακρίβεια δεν έχει τίποτα το επαναστατικό μέσα της. Είναι το αντίθετο του βολονταρισμού, της ανθρώπινης δράσης. Ωραία ας ελπίσουμε να βγει ο Συριζα, αλλά εμείς που καταλαβαίνουμε ότι αυτό θα μας ωφελήσει, ας μην κάνουμε τίποτα για να βγει, για να μην εκτεθούμε, για να μην ξεπέσει το επαναστατικό μας τουπέ. Ηθικολογία άξια μόνο για παπαδοπαίδια του καταχτητικού, που έχουν χάψει μέχρι το μεδούλι την χριστιανική ηθική. Ανάξια για κάθε βολονταριστή που ενδιαφέρεται μόνο να τσακίσει τον αντίπαλό του, χρησιμοποιώντας οποιοδήποτε δρόμο τον φέρνει πιο κοντά σε αυτό το στόχο και ξέροντας ότι μόνο έτσι παραμένει πιστός στις ιδέες του.

Και τι θα κάνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;

Μα πως θα καταγγείλει το μνημόνιο, αφού έχει αποκλείσει κάθε ενδεχόμενο να καταγγείλει και τη δανειακή σύμβαση; Αφού έχει αποκλείσει κάθε μονομερή ενέργεια; Αφού η παραμονή στο ευρώ είναι αδιαπραγμάτευτη; Αφού θέλει μια λύση που να ικανοποιεί τους δανειστές; Αφού ο Τσιπρας και το επιτελείο του, υπόσχονται ότι δεν θα αγγίξουν τα συμφέροντα των καπιταλιστών; θα προωθήσουν την επιχειρηματικότητα, θα επαναφέρουν -έτσι λένε το βασικό μισθό- αλλά οι υπόλοιποι θα μείνουν όπως έχουν;Αφού, αφού, αφού. Πράγματι όλα αυτά ισχύουν. Και λοιπόν; Πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κάνει καμία επανάσταση; Ότι θα φέρει το σοσιαλισμό; Ότι θα μείνει πιστός στις προεκλογικές του διακηρύξεις; Εμείς πάντως δεν πιστεύουμε σε τίποτα από όλα αυτά. Ο ΣΥΡΙΖΑ πατάει σε δύο βάρκες και ακριβώς για αυτό το λόγο στο τέλος θα βρεθεί στα κύματα. Το ερώτημα δεν είναι τι θα κάνει ο Σταθάκης και ο Δραγασάκης στην κυβέρνηση, ή τι θα καταφέρει να κάνει, ή τι θέλει να κάνει ή τι μπορεί να κάνει; Το θέμα είναι αν με μια τέτοια κυβέρνηση που θα τα έχει κοκαλώσει, το κίνημα μπορεί να πάρει πάνω του, να αντεπιτεθεί χωρίς να περιμένει ακριβώς τι θα κάνει η κυβέρνηση. Όσοι το ρωτάνε αυτό, στην πραγματικότητα είναι σαν να επενδύουν σε κοινοβουλευτικές λύσεις, σαν να πιστεύουν ότι μια αριστερή κυβέρνηση με άθικτο το αστικό κράτος και το κεφάλαιο μπορεί να κάνει το οτιδήποτε. Όχι λοιπόν δεν θα καταφέρει τίποτα ο ΣΥΡΙΖΑ. Το θέμα δεν είναι να σχηματίσουμε μια άποψη για το ΣΥΡΙΖΑ, ούτε για να τον σπρώξουμε σε επαναστατικές θέσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα ρεφορμιστικό κόμμα με όριο την αστική νομιμότητα. Είναι προφανές ότι με αυτούς τους αυτοπεριορισμούς δεν θα σπάσει ούτε μισό αυγό. Ο Συριζα ονειρεύεται αυτό που ονειρεύεται κάθε γνήσιος ρεφορμιστής. Την επιστροφή σε μια ρυθμισμένη ταξική συνεννόηση. Στις χρυσές για τον ευρωπαϊκό καπιταλισμό δεκαετίες του κράτους πρόνοιας και του κοινωνικού συμβολαίου. Στην εποχή μιας ταξικής πάλης που τελείωνε μέχρι τη ρύθμιση της αξίας της εργατικής δύναμης με ένα κάπως υποφερτό εργατικό δίκαιο. Στην εποχή που η εργατική τάξη έπαιρνε στα σίγουρα το μηνιάτικο, την άδειά της, τα δώρα της και μια σύνταξη ακόμα και με 15 χρόνια ένσημα και κάπου στα 60. Αυτά θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ, έναν υποφερτό καπιταλισμό. Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που επισκίασε τα συνεδριακά και με το προχθεσινό διαρκές συνέδριο αναβαθμίστηκε σε συνεδριακή απόφαση περιορίζεται σε μέτρα αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης χωρίς την παραμικρή αναφορά σε μια άλλη κοινωνική προοπτική πέρα από τον καπιταλισμό, έστω και μέσα από ένα «δημοκρατικό δρόμο». Αυτά όλα είναι ξεκάθαρα σε όσους ενδιαφέρονται για κάτι πέρα από ένα ρυθμισμένο καπιταλισμό. Ο Σύριζα λεει προς το παρόν μένουμε σε αυτά. Ταυτόχρονα τα στελέχη του περιφέρονται στα κανάλια σαν τις βρεγμένες γάτες απολογούμενοι στις ακροδεξιές τσιρίδες (κάτι σαν τη Βουλτεψη και τη Σπυράκη) και τα παπαγαλάκια των αφεντικών, ότι δεν θα δυσαρεστηθεί κανείς, ότι εγγυούνται τις καταθέσεις, ότι δεν θα φύγουμε ποτέ από το ευρώ, και ότι δεν θα αλλάξει τίποτα παρά μόνο θα επανέλθει η αξιοκρατία και θα δώσουν 11 δις για τη φτώχεια αφού διαπραγματευτούν με τους δανειστές για μια επίλυση του δανειακού προβλήματος.

Η αριστερά εντός ΣΥΡΙΖΑ που νομίζει ότι ο Συριζα μπορεί να μεταμορφωθεί κάτω από τις πιέσεις της λαϊκής βάσης σε επαναστατικό κόμμα καλεί την ηγεσία να μείνει πιστή στα συνεδριακά του κείμενα που κάπως θυμίζουν σοσιαλδημοκρατία του 1920, ή ακόμα περισσότερο να υιοθετήσει ένα ακόμα πιο ριζοσπαστικό πρόγραμμα. Πλανώνται πλάνην οικτράν. Το ηγετικό επιτελείο του Συριζα δεν έχει υποσχεθεί και ούτε είναι υποχρεωμένο να ηγηθεί ενός άλλου προγράμματος πέρα από αυτό που υποστηρίζει. Αυτό ισχύει για τους πάντες. Όποιος θέλει επαναστατικά ή μεταβατικά προγράμματα, εθνικοποιήσεις, εργατικούς έλεγχους κοκ είναι υπεύθυνος και για την εφαρμογή τους. Η λογική της ανάθεσης σε άσχετους (είτε αυτοί είναι μια ρεφορμιστική ή μια συνδικαλιστική ηγεσία, είτε ένα φαντασιακό κοινωνικό υποκείμενο), επαναστατικών στόχων που έχουν συγκεκριμένες δυνάμεις στο μυαλό τους είναι μια ακόμα ανοησία από εκείνες για τις οποίες ταλαιπωρείται η επαναστατική αριστερά τουλάχιστον από το 1968 μέχρι σήμερα. Υπεύθυνος για την επανάσταση δεν είναι ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η ΓΣΕΕ, ούτε η ΑΔΕΔΥ, ούτε κάποια γενική απεργία, ούτε τα πρωτοβάθμια σωματεία, ούτε ο λαός όση τύχη κι αν πάρει στα χέρια του. Υπεύθυνοι για την επανάσταση είναι αυτοί που την επικαλούνται και από αυτούς και μόνο εξαρτάται η έκβασή της. Προς το παρόν όλα αυτά είναι ασκήσεις χάρτου.

Ας ρίξει την κυβέρνηση…

Το τι θα κάνει λοιπόν ή τι σκέφτεται η υπαρκτή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (ο Τσίπρας, ο Σκουρλέτης, ο Δραγασάκης και ο Σταθάκης) λίγο μας απασχολεί και για να το ξεκαθαρίσουμε, αυτό δεν είναι προϋπόθεση για να πέσει το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στην κάλπη. Η ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ψήφος για να φύγει ο Σαμαράς και η κουστωδία του από τη μέση. Δεν είναι ψήφος στο πρόγραμμά του, ούτε στο τωρινό, ούτε πολύ περισσότερο στο κυβερνητικό αν προκύψει αύριο. Το ψηφοδέλτιο του Συριζα είναι ένα εργαλείο, όπως είναι ένα οδόφραγμα την ώρα μιας οδομαχίας.Υποστηρίζουμε το ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στο Σαμαρά όμως υποστηρίζουμε τη Χαμάς όταν αμύνεται στο Ισραήλ στη Γάζα. Προφανώς αυτό δεν συνεπάγεται πολιτική υποστήριξη στο πρόγραμμα της Χαμας. Αλλά το καθήκον εκείνη την ώρα είναι να πολεμάει κανείς δίπλα στη Χαμάς και όχι να λέμε δεν με ενδιαφέρει ποιος θα κερδίσει. Γιατί υπό αυτές τις συνθήκες νίκη της παλαιστινιακής αντίστασης είναι και νίκη της Χαμάς, αλλά είναι εντελώς γελοίο από μια μουσουλμανική οργάνωση να ζητάει κανείς να υιοθετήσει ας πούμε ένα κομμουνιστικό πρόγραμμα. Όταν υποστηρίζει κανείς κάτι το υποστηρίζει όπως είναι και για μια συγκεκριμένη δουλειά. Εμείς δεν υποστηρίζουμε γενικά τον Συριζα. Τον υποστηρίζουμε για μια και μόνο δουλειά. Στις 25 Γενάρη όποιος βάζει πάνω από όλα την εκπαραθύρωση του Σαμαρά πρέπει να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, αυτό είναι το πιο ισχυρό όπλο για αυτή τη δουλειά.

…και τα υπόλοιπα είναι δουλειά του κινήματος

Από κει και πέρα επαναλαμβάνουμε το θέμα είναι τι θα κάνει το κίνημα, η αριστερά που θέλει να πάει η κατάσταση παραπέρα, που θέλει να κλιμακώσει την ταξική αναμέτρηση και που θα εκμεταλλευτεί τις χαραμάδες που θα αφήσει ο Συριζα όσο το κράτος έκτακτης ανάγκης δεν θα έχει στο Μαξίμου τους ανθρώπους που του αναλογούν. Αν αυτά φαίνονται κινέζικα στην αριστερά του Ευαγγελίου, λίγο μας ενδιαφέρει, ας πάει να κλειστεί και στη μονή Εσφιγμένου για να νιώσει καλύτερα.

Γιατί δεν ενοχλεί η υπόλοιπη αριστερά;

Δεν είμαστε ενάντια στην ενίσχυση της υπόλοιπης αριστεράς. Το ΚΚΕ και κάθε άλλη μικρότερη αριστερή συλλογικότητα έχει κάθε δικαίωμα να βρίσκεται στην αρένα και να υπερασπίσει τις θέσεις της. Όμως υπάρχουν δύο σημαντικοί περιορισμοί. Πρώτον η ξεκάθαρη άρνηση του ΚΚΕ να δώσει αν χρειαστεί έστω και ψήφο ανοχής σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με πρακτικό αποτέλεσμα να βοηθάει το σχέδιο της μαύρης αντίδρασης δίνοντάς της μια επιπλέον ευκαιρία να κερδίσει μια τυχόν επαναληπτική εκλογή. Επίσης δίνει στο ΣΥΡΙΖΑ τη δυνατότητα να κάνει άλλου τύπου συμμαχίες που θα χρησιμοποιηθούν από την ηγεσία του ως άλλοθι για να δικαιολογήσει τους μελλοντικούς του συμβιβασμούς. Επιπλέον αποκλείει την πιθανότητα να δούμε τον Συριζα στην κυβέρνηση και έτσι να αποκαλυφθεί η ανεπάρκειά του και κατά συνέπεια να επιβεβαιωθεί και το ΚΚΕ για την ορθότητα της κριτικής του. Αλήθεια το ΚΚΕ ενδιαφέρεται πραγματικά να αποκαλυφθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην πράξη και να γίνει αυτό ο φορέας των λαϊκών προσδοκιών αναλαμβάνοντας και την ευθύνη από κει και πέρα ή αρέσκεται να γκρινιάζει ανέξοδα, αν μένει ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση και να μην αποκαλύπτεται ποτέ και το ΚΚΕ να μένει στην παντοτινή του ησυχία και στην άνευ αντικειμένου επαναστατική φλυαρία; Αλλά και το σημαντικότερο, γιατί ο κόσμος δεν αποτελείται μόνο από το ΚΚΕ το Συριζα και την Ανταρσύα. Από τις τρικλοποδιές του ΚΚΕ ο μόνος που θα διασωθεί στο τέλος θα είναι ο Σαμαράς και το επιτελείο και το ουφ της ιεράς συμμαχίας της ΕΕ που θα συνεχίσουν απρόσκοπτοι να μας αλλάζουν τα φώτα. Αλλά τι λέμε τώρα; Αφού όλοι τους είναι ίδιοι, ε; Έτσι δεν είναι σύντροφοι του ΚΚΕ;

Δεύτερον, η Ανταρσύα και οι άλλες μικρότερες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς δυστυχώς τη μέρα των εκλογών δεν κρίνονται για το πρόγραμμα τους ούτε για την πίστη τους στην επανάσταση. Το όριο του 3%, μαζί και το διακύβευμα αυτών των εκλογών, δεν αφήνουν περιθώρια για μια εκλογική καμπάνια επαναστατικής προπαγάνδας. Εδώ δεν έχει σημασία αν το ΕΕΚ έχει περισσότερο προγραμματικό δίκιο από την Ανταρσύα, ούτε αν η μια ή άλλη πτέρυγα της Ανταρσύα έχει δίκιο σε σχέση με τον Αλαβάνο. Το πρόβλημα είναι ότι η αντιπαράθεση για το πρόγραμμα παραμένει σε ένα θεωρητικό επίπεδο που δεν αφορά το συγκεκριμένο δια ταύτα. Έχει αξία για το ποιο πρέπει να είναι το πρόγραμμα της αντικαπιταλιστικής ή της επαναστατικής αριστεράς γενικά. Αλλά επί του συγκεκριμένου όχι. Εξάλλου ένα επαναστατικό πρόγραμμα αυτού του είδους δεν ψηφίζεται και ούτε πρόκειται να ψηφιστεί ποτέ στις κάλπες. Εδώ ούτε καν οι προεκλογικές διακηρύξεις του Συριζα δεν πρόκειται να εφαρμοστούν επειδή θα ψηφιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι γιατί γενικά η ηγεσία του δεν θα θέλει αλλά γιατί κυρίως θα υποχρεωθεί από αυτούς που θα συνεχίσουν να έχουν την εξουσία σε αυτή τη χώρα να υποταχθεί στη θέλησή τους. Και αυτό δεν θα αποφασιστεί σε μια ελεύθερη και χωρίς πιέσεις συζητησούλα στο κοινοβούλιο που ο καθένας θα μιλάει χωρίς να κινδυνεύει να βρεθεί σε κανένα χαντάκι. Η υπόθεση της Νέας Φιλαδέλφειας ας γίνει το πιο πρόσφατο παράδειγμα, του τι θα βρει η αριστερά μπροστά της όχι αν συγκρουστεί με το κεφάλαιο γενικά, αλλά ακόμα και όταν επιχειρήσει να τηρήσει ακόμα και την ίδια την αστική νομιμότητα. Άρα το θέμα δεν είναι οι παλινωδίες του Συριζα όταν βρεθεί στην κυβέρνηση, αλλά η πραγματική μάχη με το κεφάλαιο και το αστικό καθεστώς που θα αρχίσει την επομένη που ο Συριζα θα βρεθεί στην κυβέρνηση. Και θεωρούμε ότι η παρουσία αυτού εδώ του Συριζα στην κυβέρνηση θα ωφελήσει το ξεδίπλωμα της ταξικής πάλης, θα επαναφέρει τις εκκρεμότητες της 5ετίας στο προσκήνιο, θα ανοίξει εκ νέου τα χαμένα μέτωπα των αγώνων αυτής της περιόδου. Πολύ περισσότερο θα βάλει σε δοκιμασία όχι τη βιωσιμότητα του χρέους αλλά τη βιωσιμότητα της αστικής αντεπανάστασης που κάτω από τις αυξημένες λαϊκές προσδοκίες και στο βαθμό που αυτές αποτελέσουν το έναυσμα για ένα νέο γύρο σκληρής αναμέτρησης μπορεί να οδηγήσουν και στη συντριβή της.

Δεν είναι τυχαίο ότι όχι μόνο τα εξωκοινοβουλευτικά ψηφοδέλτια, αλλά ακόμα και το ΚΚΕ αντιμετωπίζονται με πλήρη αδιαφορία από τα κυρίαρχα media και σύσσωμη την καπιταλιστική Ευρώπη. Παρά που η ρητορική την υπόλοιπης αριστεράς είναι καθαρά αντιΕΕ, το μένος της ΕΕ και του ντόπιου κεφαλαίου κατευθύνεται μονάχα προς τον… φιλοΕΕ ΣΥΡΙΖΑ! Αν ο αντίπαλος δεν ασχολείται μαζί σου, αυτό δεν σημαίνει κάτι επί του παρόντος; Δεν είναι μια απόδειξη ότι δεν αποτελείς πρόβλημα για την καπιταλιστική σταθερότητα; Που βρίσκεται τότε το επαναστατικό περιεχόμενο της όλης παρέμβασής σου;

Επαναστατική πολιτική όχι αναχωρητισμός

Όσοι κάνουν αριστερή κριτική στο Συριζα θα μπορούσαν να παίξουν ένα ρόλο στην συνέχεια μόνο αν ο Συριζα βρισκόταν στην κυβέρνηση. Εκεί που θα αποφασίζει ο δρόμος και όχι η κάλπη. Εκεί που θα παίξουν ρόλο οι οργανωμένες και οι συνειδητές δυνάμεις της κοινωνίας και όχι γενικώς ένα παθητικό σώμα ψηφοφόρων. Εκεί που υποτίθεται η άλλη αριστερά χαίρει κάποιας αναγνωρισιμότητας. Όμως τώρα ο δρόμος περνάει μέσα από τη νίκη του Συριζα και την ήττα της κυβέρνησης. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά τα κάθε είδους εθνικά και διεθνή καπιταλιστικά επιτελεία και προσπαθούν μανιωδώς να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη. Αυτό το διαισθάνονται ενστικτωδώς και τα εκατομμύρια των ανθρώπων που δεν θέλουν να ζουν όπως ζούσαν, που έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στην αστική τάξη και τα κόμματά της. Που αγωνίστηκαν και θα αγωνιστούν ξανά αν νιώσουν ότι οι αγώνες έχουν μια προοπτική. Επαναστατική πολιτική είναι να ανοίξει ο δρόμος στη σύγκρουση και όχι να διαφημίζει κανείς ανέξοδα το επαναστατικό του μανιφέστο. Αυτό δεν είναι επαναστατική στάση, είναι αναχωρητισμός, και μοιρολατρία. Δεν χρειαζόμαστε μια αριστερά που διαρκώς χάνει το τρένο των εξελίξεων και πάντα τρέχει για να αποκαταστήσει το παρελθόν της. Θέλουμε μια αριστερά που να έχει τη σωστή γραμμή στη σωστή στιγμή. Που να αντιλαμβάνεται το μέγεθος της αντιπαράθεσης. Που να ξεχωρίζει τον εχθρό, που να ξέρει να κάνει ελιγμούς που να μαθαίνει να χτυπάει εκεί που πρέπει μέχρι το τελικό χτύπημα που θα τον ρίξει νοκ άουτ. Χρειαζόμαστε μια αριστερά που να παίρνει ξεκάθαρη θέση σε κάθε μάχη και όχι να κάνει επιδείξεις επαναστατικής φλυαρίας όταν δεν την παίρνει χαμπάρι κανείς και σε απόσταση ασφαλείας από το καυτό μέτωπο που κρίνεται η μάχη.

Κόκκινη Ορχήστρα