Να στηριχτούν τα ψηφοδέλτια και οι αγωνιστές που κρατάνε ψηλά τη σημαία του ταξικού εργατικού κινήματος, της επανάστασης και του κομμουνισμού

Να στηριχτούν τα ψηφοδέλτια και οι αγωνιστές που κρατάνε ψηλά τη σημαία του ταξικού εργατικού κινήματος, της επανάστασης και του κομμουνισμού

" Όταν πεθαίνει βασιλιάς, μη χαίρεσαι λαουτζίκο,

Μη λες πως θάν’ καλύτερος ο νυν από τον τέως,

Πως θάναι το λυκόπουλο καλύτερο απ’ τον λύκο,

Τότε μονάχα να χαρείς: αν θάναι ο τελευταίος."

Κ. Βάρναλης

Οι εκλογές της 25ης Γενάρη διεξάγονται σε μια περίοδο που σφραγίζεται από την τετράχρονη επέλαση της αντεργατικής πολιτικής, όπως αυτή εκφράστηκε από την πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων και της Τρόικα προς όφελος του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου. Πραγματοποιούνται όμως και σε μια περίοδο η οποία χαρακτηρίζεται και από την υποχώρηση του μαζικού – ταξικού – εργατικού κινήματος παρά τους ηρωικούς αγώνες αντίστασης, που αναπτύχθηκαν σε μια σειρά χώρους εργασίας το προηγούμενο διάστημα.

Το γερασμένο πολιτικό προσωπικό των αστικών κυβερνητικών κομμάτων (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ) στοχεύει στη διαιώνιση της αντεργατικής λαίλαπας αναζητώντας νέα «άφθαρτα» δεκανίκια για τη συγκρότηση αστικών κυβερνήσεων (ΠΟΤΑΜΙ κλπ). Θέλουν να ξεκινήσουν έναν νέο γύρο λεηλασίας της εργατικής τάξης, κατεδάφισης των κατακτήσεων του εργατικού κινήματος, αυταρχικής θωράκισης του κράτους και του κεφαλαίου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ παγιώνοντας όλο και περισσότερο τη φυσιογνωμία ενός σοσιαλδημοκρατικού αστικού κόμματος, υπόσχεται ως μια ιδιότυπη «πολιτική μηχανή του χρόνου» την επιστροφή στο 2009, υπερασπιζόμενος τις βασικές επιλογές του ελληνικού κεφαλαίου – όπως είναι η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την ευρωζώνη και το ΝΑΤΟ – που οδήγησαν στην κρίση και στην επίθεση σε βάρος των εργαζομένων και της νεολαίας. Το ΚΚΕ δεν μπορεί να συμβάλλει στην ανάπτυξη των αγώνων της εργατικής τάξης που θα ανατρέψουν την αντεργατική επίθεση.

Οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς την προηγούμενη περίοδο ακροβολίστηκαν στο δίπολο οπορτουνισμός – σεχταρισμός, αδυνατώντας να συμβάλλουν στη συγκρότηση ενός μετώπου των δυνάμεων της επαναστατικής αριστεράς και στην ανάπτυξη ενός ισχυρού μετώπου της εργατικής τάξης στα συνδικάτα και στους χώρους δουλειάς. Υποτίμησαν την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος – ως αναγκαία προϋπόθεση για την ανάπτυξη μαχητικών αγώνων – αναλώθηκαν κυρίως στην συγκρότηση εκλογικών μετώπων «από τα πάνω» για την «άσκηση πίεσης» σε μια μελλοντική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Επιφυλάσσουν με τον τρόπο αυτό στο εναπομείναν εργατικό κίνημα το ρόλο του «μοχλού πίεσης - βοηθού» του ΣΥΡΙΖΑ για να προχωρήσει στις όποιες παραχωρήσεις μετά τις εκλογές. Σε πολλές περιπτώσεις κατέφυγαν σε προτάσεις οικονομικού εθνικισμού ή διάλεξαν το δρόμο της αυτόκεντρης ανάπτυξης.

Σε αυτές τις πραγματικά δύσκολες συνθήκες, είναι αναγκαίο παρά ποτέ να προβληθεί η αναγκαιότητα της επαναστατικής υπέρβασης αυτής της κοινωνίας, ως η μόνη λύση για μια υπέρβαση της κρίσης προς όφελος των ίδιων των παραγωγών του πλούτου, της εργατικής τάξης. Ακόμα και η παραμικρή κατάκτηση πρέπει να είναι το αποτέλεσμα του πολιτικού εκβιασμού ενός μαζικού κινήματος της εργατικής τάξης που μάχεται ενάντια στην κυριαρχία του κεφαλαίου και δεν ζητά παραχωρήσεις ενσωμάτωσης. Που αντιτάσσει στο διεθνισμό του κεφαλαίου και τις εκφράσεις του – ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΔΝΤ – την διεθνιστική πάλη των εργαζομένων.

Με βάση τα παραπάνω είναι αναγκαίο να στηριχθούν – παρά τις όποιες αδυναμίες τους – τα ψηφοδέλτια και οι αγωνιστές που μάχονται για τη ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και τη συγκρότηση μετώπου της επαναστατικής κομμουνιστικής αριστεράς.

Δάρμας Χρήστος

Ζησιμόπουλος Γιάννης

Παλιός Αποστόλης