Ο δικός μας Ερνέστο

* Ευχαριστούμε θερμά τον Θ.Δ. Τυπάλδο για την αποστολή.

Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα!
Ερνέστο εσύ, ο δικός τους Ερνέστο!
Ερνέστο εσύ, ο δικός μας Ερνέστο!
Με το ένα σου πόδι στο Ροσάριο,
με το άλλο στη Σιέρα Μαέστρα,
με μια σου δρασκελιά, Ερνέστο πας ψηλότερα απ‘ τ‘ αστέρια.
Στα μαλλιά σου της Κούβας εχεις τον καπνό,
στη πλάτη σου είναι η ραχοκοκαλιά ολάκερης της Κορδιλιέρας,
στα μάτια σου δύει κι ανατέλλει ο ήλιος της Αργεντινής,
στα χέρια σου σηκώνεις τους αδικημένους της πλάσης.

Εσύ που την επανάσταση δε την είδες σα να ‘ταν φρούτο ώριμο
και θέλησες το δέντρο της να κουνήσεις,
εσύ που την 26η του Ιούλη ξαναγεννήθηκες,
εσύ που ποτέ δε θα πεθάνεις, 
εσύ που των λεπρών τα χείλη εφίλησες
και μια θάλασσα από νύχτα κολύμπησες, 
κοντά τους να πας και να πλαγιάσεις,
σε ένα μεθυστικό παραλήρημα.

Άγγελος επί γης ορίστηκες,
μα θεός δεν είσαι σίγουρα, 
θεός ποτέ σου δεν υπήρξες,
γιατί πάνω απ‘ όλα είσαι Άνθρωπος που φωτιές στα δυό σου χέρια κλείνεις
και στη καρδιά σου λάβα αναβλύζει.
Σκορπίζει η σκέψη σου εχθρούς, εχθρούς στους πέντε ανέμους,
και κοντά σου έρχονται της Αφρικής οι άποροι, 
της Ευρώπης οι ονειροπόλοι
και τρέμουν μη στο κατόπι τους βρεθείς,
οι κυρίαρχοι κι οι αιώνιοι σαπιοκοιλιάδες,
μη κάνεις και τα κελάρια τους με τον στρατό σου λεηλατήσεις.

Ερνέστο εσύ του Σιμόν γνήσιε απόγονε,
και του Εμιλιάνου εσύ το μέγιστο καμάρι,
των ιμπεριαλιστών ο φόβος κι ο τρόμος,
του Ροβεσπιέρου άξιε συνεχιστή,
που τον Ατλαντικό με τον Ειρηνικό κατόρθωσες να παντρέψεις
και των ιδιοκτητών την ιδιοκτησία τους να κλέψεις, 
τους εφιάλτες τους εζωντάνεψες μόνο και μόνο με το χαμόγελό σου,
με την αύρα σου, με τον ιερό σκοπό σου,

Ερνέστο εσύ, ο δικός τους Ερνέστο!
Ερνέστο εσύ, ο δικός μας Ερνέστο!

Μια φωτογραφία σου και μόνο αρκεί ιερό εικόνισμα να γίνει,
των πληβείων τη καρδιά να γιομίσει με γαλήνη,
τι πιο όμορφο, τι το πιο ωραίο,
να σ‘ ερωτεύονται οι κοπελιές γι‘ αυτό ακριβώς που είσαι;

τι πιο όμορφο, τι το πιο ωραίο,
να σε ονειρεύονται οι νιοί για την δύναμη, τη θέλησή σου;

τι πιο όμορφο, τι το πιο ωραίο,
να τρέμουν μπροστά σου οι δυνατοί
να σκιάζονται ακόμη και τη σκιά σου,
να τρέχουν σαν έρχονται στο βρώμικό τους τ‘ αυτί 
από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά τα βήματά σου;

ω, ναι, από χιλιάδες χιλιόμετρα ν‘ ακούν τα βαριά τα βήματά σου,
κι όταν τους πιάνεις απ‘ το λαιμό, να τους στρίβεις τα λαρύγγια,
με τα χέρια σου, τα δυνατά, τα χέρια τα στιβαρά σου,

Ερνέστο εσύ, ο δικός τους Ερνέστο!
Ερνέστο εσύ, ο δικός μας Ερνέστο!

Στα ημερολόγια της μοτοσυκλέτας σου ιστορία άρχισες να γράφεις,
ιστορία πανανθρώπινη, ιστορία τιμημένη,
χωρίς όμως ανούσια παράσημα, μονάχα με κόπο και με δάκρυ,
για του άλλου τα βάσανα,
τους ινδιάνους, τους καταφρονεμένους, 
για της λατινικής Αμερικής το προτεκτοράτο,
για τους θυσαυρούς που οι βορεινοί λεηλάτησαν, 
κι έπειτα στης Κούβας τη φυλακή,
ο Τσε εγεννήθη, 
πήρε στον ώμο τ‘ όπλο του κι ο ανταρτοπόλεμος είχε ξεκινήσει
και την ώρα ακριβώς που έπρεπε, στο ραντεβού με το πεπρωμένο σου,
τ‘ ολάνθιστο λουλούδι σου είχε ανθίσει.

Ερνέστο εσύ, ο δικός τους Ερνέστο!
Ερνέστο εσύ, ο δικός μας Ερνέστο!

Ο Ερνέστο της Αργεντινής,
της Κούβας, όλης της Αμερικής,
του κόσμου όλου,
εσύ, Κομαντάντε Τσε Γκεβάρα!

Κατάρα!!!
Κατάρα σε ‘κείνους που σε πρόδωσαν,
κατάρα στους χωρικούς της Βολιβίας,
κατάρα στο Γιουρο,
κατάρα στη Λα Ιστιερα,
κατάρα στη C.I.A.
και σ' όλα τα σκυλιά που θέλησαν στο κορμί σου ν‘ ασελγήσουν,
όλοι οι μικρόψυχοι, όλοι οι κιότηδες,
που οι βλάκες ενόμιζαν πως θα μπορούσαν να σε νικήσουν.

Μα δε ξέρουν οι άμυαλοι πως δε νικάς μια Ιδέα,
μόνο την δυναμώνεις, την ισχυροποιείς,
όταν με κάποια άλλη φωτεινή ιδέα δε την αντικρούσεις.
Πώς είναι ποτέ δυνατόν (αναρωτιέμαι αλήθεια),
Πώς μπορείς να σταματήσεις έναν ποταμό, την ώρα που φουσκώνει;
Πώς να σταματήσεις ένα ηφαίστειο,
τη στιγμή που από λήθαργο ξυπνάει;
Ηλίθιοι, χαζοί, πώς θα το μπορούσατε, στ‘ αλήθεια;

Ακόμα και τα τέσσερα άκρα του,
στα τέσσερα που εστείλατε του ορίζοντα τα σημεία,
χα, ηλίθιοι και χαζοί,
έτσι τον βοηθήσατε,-απλά τον βοηθήσατε-,
τη γη ολόκληρη ν‘ αγκαλιάσει
και τους σπόρους του τους φτιαγμένους από φωτιά,
σε ολα τα γόνιμα χωράφια να τους σπείρει
και μάθετέ το,
και θυμηθείτε το,
η ώρα του θερισμού τώρα πλησιάζει

Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα!
Ερνέστο εσύ, ο δικός τους Ερνέστο!
Ερνέστο εσύ, ο δικός μας Ερνέστο!

Θ.Δ. Τυπάλδος