Ας κοιτάξουμε τα προβλήματα κατάματα

Του Παναγιώτη Σωτήρη

Οι εκλογές της 25ης Μάη αποτυπώ­νουν την ιδιότυπη «σταθεροποίηση της αστάθειας» στο έδαφος μιας πολιτικής κρίσης που βαθαίνει αλλά και της αδυνα­μίας του λαϊκού παράγοντα να επιστρέψει εκρηκτικά στο προσκήνιο με τον τρόπο της διετίας 2010-2012. Ο ΣΥΡΙΖΑ κε­ρδίζει την πρώτη θέση στις εκλογές, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται αυτόματη ανατροπή της κυβέρνησης.

Η ΝΔ υφί­σταται μεγάλο πλήγμα, αλλά η αντοχή του ΠΑΣΟΚ και η ανάδυση του Ποτάμιου δίνουν περιθώρια ανασύνθεσης ενός «κέντρου» γύρω από τη συναίνεση στη λιτότητα και τα Μνημόνια. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής σημαίνει ότι δεν αρκούν οι αποκαλύψεις και οι διώξεις για να ξανακερδηθούν τα λαϊκά στρώματα που εγκλωβί­ζονται στην αντιδρα­στική «αντιπολιτική» των φασιστών. Το ΚΚΕ εξακολουθεί να πληρώνει το τίμημα του σεχταρισμού και της ηττοπάθειας του: το έλλειμμα μιας Αριστεράς που να εμπνεύσει το λαό σε ένα δρόμο ανατροπής παραμένει.

Ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ είχαμε στις ευρωεκλογές ένα κακό απο­τέλεσμα. Συγκρίσεις με τον Ιούνιο του 2012 ή με τις ευρωεκλογές του 2009 δεν έχουν νόημα, διότι οι συγκυρίες ήταν διαφορετικές. Η πραγματική επι­τυχία στις περιφερειακές, με την αύξη­ση σε ψήφους και ποσοστά, δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί σαν άλλοθι, καθώς συμπυκνώνει το πρόβλημα. Την ίδια στιγμή που αποτυπώνουμε κοινωνι­κή γείωση, οι αγωνιστές μας χαίρουν πραγματικής αναγνώρισης και εκλέγο­νται σε περιφερειακά και δημοτικά συμ­βούλια, δεν κατορθώνουμε να πείσουμε τους ίδιους ανθρώπους ότι έχουμε μια πολιτική πρόταση που θα μας έκανε  «χρήσιμη ψήφο» στην κάλπη των ευ­ρωεκλογών. Η αποτυχία να ευοδωθεί η μετωπική συμπόρευση συντέλεσε σε αυτό. Ανεξάρτητα από τον επιμερισμό ευθυνών, το μήνυμα ότι δεν μπορούμε να έχουμε μετωπική πολιτική ενίσχυσε την πολιτική δυσπιστία απέναντι μας, γιατί δείξαμε ότι δεν υπερβαίνουμε τον φαύλο κύκλο του κατακερματισμού και των μικροσυγκρούσεων.

Ωστόσο το βασικό πρόβλημα είναι αλλού. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πληρώνει τη αμηχανία της να πάρει θέση σε κρίσιμα πολιτικά ερωτήματα. Η ορθή έμφαση στην ανάγκη εξόδου από ευρώ και EE δεν συνοδεύεται από μια ολοκληρω­μένη προγραμματική επεξεργασία για τη παραγωγική ανασυγκρότηση, την αποκατάσταση πραγματικής λαϊκής κυριαρχίας και τον σοσιαλιστικό μετα­σχηματισμό. Το «Κάτω η κυβέρνηση της καταστροφής» δεν συνοδεύεται από μια πολιτική πρόταση για τον τρόπο με τον οποίο μπορεί σήμερα το ενδεχόμενο μιας αριστερής κυβέρνησης να είναι κομμάτι μιας επαναστατικής στρατη­γικής, με έμφαση στο συνδυασμό με μορφές λαϊκής αντιεξουσίας, αυτοδι­αχείρισης και αλληλεγγύης, ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος του «αριστερού διαλείμματος». Η αναγκαία κριτική απέ­ναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ δεν με­τατρέπεται σε μια ειλικρινή τοποθέτηση για το πώς η ψήφος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα μπορούσε έμπρακτα να διαμορφώσει όρους ενός αριστερού αντίβαρου στη κυρίαρχη Αριστερά, που θα πίεζε για ριζοσπαστικότερες κατευθύνσεις, θα έκανε κριτική (αλλά και θα έβαζε πλάτη) όπου χρειαζόταν, και πάνω από όλα θα οργάνωνε το λαό. Το αποτέλεσμα ήταν πολλές χιλιάδες αγωνιστές, που σέβο­νται τη συνεισφορά μας στον ξεσηκωμό και ιδεολογικά συμφωνούν με τις αφε­τηρίες μας, να θεωρήσουν ότι μόνο η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ «θα έπιανε τόπο».

Έπειτα, πόσο «θελκτική» είναι μια ΑΝΤΑΡΣΥΑ που, ενώ παίρνει πρωτο­βουλία για τη συμπόρευση την αντιμε­τωπίζει σαν διαρκή δοκιμασία των συ­νομιλητών της και στο τέλος δεν έχει την οξυδέρκεια να αναζητήσει μια έστω και χαμηλότερου βεληνεκούς σύνθεση; Που δίνει μάχες για λέξεις και φραστι­κές διατυπώσεις; Που στις τοπικές γί­νονται ψηφοφορίες για τους ομιλητές στις εκδηλώσεις; Που είχε μεγάλες συ­γκρούσεις σε τοπικά σχήματα και χρει­άστηκαν βασανιστικές αντιπαραθέσεις, για να υπάρξουν οι αναγκαίες εναλλα­γές και η ανανέωση στις υποψηφιό­τητες της, που τελικά της έδωσαν την κρίσιμη ώθηση στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές; Που αντιμετωπίζει με μυωπική καχυποψία πολύτιμα πει­ράματα κοινής δράσης της Αριστεράς όπως το Χαλάνδρι και χρειάστηκε να έρθει κυριολεκτικά η τελευταία στιγμή για να πάρει μια διαλεκτική τοποθέτηση για τον δεύτερο γύρο των εκλογών.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το κοινό μονο­πάτι και η κοινή περιπέτεια μας. Πρέπει να την κάνουμε ένα πολύτιμο εργαστήρι επεξεργασίας μιας σύγχρονης αριστε­ρής στρατηγικής. Η δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και η αναδίπλωση του ΚΚΕ το κάνουν αυτό επιτακτικό, ιδίως στο κρίσιμο μεταίχμιο που βρισκόμαστε ως προς τον ταξικό συσχετισμό δύνα­μης, όπου η οργή συνυπάρχει με την κούραση και την αποκαρδίωση.

Ωστόσο αυτό απαιτεί «αλλαγή πα­ραδείγματος» μέσα στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άνοιγμα της συζήτησης σε όλα τα επί­πεδα και αναμέτρηση με τα κρίσιμα ερωτήματα της περιόδου: πρόγραμμα, κυβέρνηση, εξουσία, στρατηγική, ηγε­μονία. Με συντροφική αντιπαράθεση και όχι τακτικούς συμβιβασμούς, με ου­σιαστική δημοκρατία και όχι ατέρμονες ισορροπίες οργανώσεων, με τολμηρές πρωτοβουλίες για τη μετωπική συμπό­ρευση.

Πάνω από όλα με αυτοκριτική. Ακούγοντας την αγωνία των αγωνιστών και όχι σπεύδοντας να επικυρώσουμε προαποφασισμένες γραμμές. Γιατί σε αυτή την αγωνία λογοδοτούμε.

Πηγή: http://aristeroblog.gr/