Όταν ο Σαμαράς δήλωνε προ εξαμήνου πως δεν έχει συναντήσει ποτέ στη ζωή του φασίστα, εννοούσε απλά πως δε θεωρεί τον Μπαλτάκο, τον Κρανιδιώτη και τον ίδιο του τον εαυτό φασίστες, δίνοντας ένα νέο ελαστικό όριο στην παρακμάζουσα αστική δημοκρατία που κάλλιστα μπορεί να συμπεριλαμβάνει και τα “νόθα παιδιά” της τους φασίστες. Με μια προϋπόθεση, αυτή που δεν τήρησαν τα ναζιστικά αυγά, οι φασίστες να σέβονται το κρατικό μονοπώλιο της βίας και να υποτάσσουν τα μερικά τους συμφέροντα στο κυρίαρχο αστικό συμφέρον-σχέδιο.
Ο Μπαλτάκος μπλόκαρε το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο τον περασμένο Μάιο, διακήρυττε συνεχώς την περιφρόνηση του για τα ανθρώπινα δικαιώματα, πριν δύο εβδομάδες έδωσε μάχη για να εξασφαλίσει την ατιμωρησία των ενστόλων που τόσο λατρεύει κι όλα αυτά ήταν σύμφυτα με το αστικό σχέδιο νόμος και τάξη, ήταν σύμφυτα με το κράτος έκτακτης ανάγκης (ΚΕΑ). Επομένως ο Μπαλτάκος προβαλλόταν ως έμπειρος νομικός ακόμα κι όταν δήλωνε αντικομμουνιστής ως γνήσιος απόγονος των “πατριωτών” γερμανοτσολιάδων, ακόμα κι όταν υποκαθιστούσε τη βουλή, το υπουργικό συμβούλιο και τον ίδιο το Σαμαρά, ενσαρκώνοντας στο πρόσωπό του, την πλήρη αποθέωση της εκτελεστικής εξουσίας.
Τώρα βέβαια η κυβέρνηση Σαμαρά χορεύει στους υποκοσμιακούς ρυθμούς των αποκαλύψεων Κασιδιάρη και η αστική διανόηση πέφτει από τα σύννεφα βλέποντας τον εξ απορρήτων του εκλεκτού της να συνομιλεί φιλικά υπό το άγρυπνο βλέμμα των εικόνων, με έναν υπόδικο ναζιστή. Και τώρα πρέπει να αρχίσει η αποδόμηση του Μπαλτάκου (κι ίσως και των λοιπών ακροδεξιών παλαιάς κοπής που συνωστίζονται στη σαμαρική αυλή) με τρόπο που θα αφήσει όμως αλώβητο το Σαμαρά και την κυβέρνηση και τις αυταρχικές πρακτικές της δημοκρατίας που ο Μπαλτάκος ήταν ιδεολογικός εκφραστής.
Ας μη σταθούμε στην προφανή σύνδεση ανάμεσα στην επίσημη αστική πολιτική και το ναζιστικό υπόκοσμο, εξάλλου και τα δύο αστικά σχέδια συνυπάρχουν υλικά κι ιδεολογικά στα πεδία του βαθέος κράτους, αποτελούν δυο παράλληλες αφηγήσεις που συγκροτούν το νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Δυστυχώς όμως για τους Μπαλτάκους, κυρίαρχη δύναμη είναι αυτή τη στιγμή το “σοβαρό” και “δημοκρατικό” ΚΕΑ των Δένδια-Αθανασίου που επιθυμούν να υποτάξουν από τα πάνω τα ανταγωνιστικά σχέδια των χρυσαυγιτών. Από αυτή την άποψη τόσο ο Δένδιας όσο κι ο Μπαλτάκος είναι εκφραστές του βαθέος κράτους και της ιδεολογίας των σωμάτων ασφαλείας. Κι οι δύο συμμερίζονται το μίσος για την αριστερά και τους απόκληρους κι οι δύο αναγνωρίζουν ως εχθρό τους αντιφρονούντες και προτάσσουν την ανασυγκρότηση του μπλοκ εξουσίας στη βάση της ωμής πυγμής και της μυστικιστικής λατρείας της έννομης βίας και νομιμότητας. Η διαφορά είναι πως ο Δένδιας όσο κι ο μεγαλοαστός (κατά Μπαλτάκο) Σαμαράς εντάσσουν αυτή την προσπάθεια στην υποταγή στο αστικό συμφέρον όπως εκφράζεται από το κράτος, ενώ ο Μπαλτάκος έμοιαζε να φλερτάρει με μια πιο αδιαμεσολάβητη – “πλουραλιστική” εκδοχή από τα κάτω, λειτουργώντας τελικά ως διπλός πράκτορας στο εσωτερικό της κυβέρνησης.
Πέρα από τις προσωπικές φιλοδοξίες όμως, είναι ξεκάθαρο πως ο Μπαλτάκος είχε σε ένα βαθμό την έγκριση του Σαμαρά στην προσπάθειά του να αναζητήσει πεδίο συμβιβασμού με τη ναζιστική συμμορία. Όπως είχαμε πει και με αφορμή τη σύλληψη της χρυσαυγίτικης ηγεσίας το εκκρεμές κινείται ανάμεσα στο συμβιβασμό και τη ρήξη, παράγοντας εν δυνάμει τη σοβαρή χα, απηχώντας διαφορετικά συμφέροντα εντός του αστικού στρατοπέδου κι επομένως διόλου περίεργο αυτή η αντίφαση να διαπερνά και το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης και τελικά την ίδια την κυβέρνηση. Εξάλλου την αστική κυριαρχία σε πολιτικό επίπεδο συνθετουν μια σειρά από επιμέρους τακτικές και μερικά συμφέροντα που πασχίζουν μέσω της ενοποίησής τους να πιάσουν τις καλύτερες θέσεις εντός του κρατικού μηχανισμού. Όμως ανεξάρτητα από τους ενδοαστικούς ανταγωνισμούς η κυριαρχία είναι αδιαίρετη κι ενιαία ως προς τους καταπιεσμένους.
Εκτός από πρωτοκλασάτα στελέχη των ναζιστών που παραμένουν εκτός φυλακής, μια σειρά από μεσαία τους στελέχη εξακολουθούν να απολαμβάνουν ασυλίας: από το σωματέμπορα Βάθη του Αγίου Παντελεήμονα, μέχρι τη συμμορία των Αχαρνών κι από την κάλυψη των μπάτσων στις εναπομείνασες ναζιστικές συμμορίες, μέχρι την από τα πάνω επίβλεψη της φασιστικοποίησης των κρατικών συμμοριών, όλα πιστοποιούν πως σε καμία περίπτωση το κράτος δεν επιθυμεί την οριστική διάλυση της χρυσής αυγής ως μόρφωμα, αλλά τον περιορισμό της ως κόμμα, πράγμα που δεν είναι το ίδιο.
Σε αυτό το πλαίσιο και με ορατό το ενδεχόμενο απαγόρευσης των αυγών, ο Κασιδιάρης ακολουθώντας σε μεγάλο βαθμό προσωπική τακτική (ίσως να εκβίασε για να μην προφυλακιστεί ο ίδιος, αλλά όχι για να γλιτώσει το Μιχαλολιάκο) παρουσίασε το βίντεο παίζοντας τα ρέστα του. Κάτι οι δυο ανεξάρτητοι βουλευτές λίγο πριν τις εκλογές, κάτι η ατιμωρησία κι υπεράσπιση των μπάτσων ως κυρίαρχη πολιτική, κάτι το αφορολόγητο 500αρικο και η ακροδεξιά ρητορική και πρακτική της κυβέρνησης, όλα αυτά απειλούσαν να στερήσουν από τα αυγά τις τελευταίες τους εφεδρείες στον κρατικό μηχανισμό.
Αποδεικνύοντας ο Κασίδας όχι καμία σκευωρία, όπως νομίζει, αλλά τη διαπλοκή των ναζιστών με την επίσημη κυβέρνηση και την άμεση σχέση του βαθέος κράτους με τη δημοκρατία (κάτι που οι κομμουνιστές γνωρίζουν από πάντα καθώς αυτή πραγματώνεται στο σώμα τους) φέρνει όλους προ των ευθυνών τους. Όταν η αστική δημοκρατία και η νομιμότητά της έχει από τον Αύγουστο του 2012 νομιμοποιήσει την απαγωγή 8000 ανθρώπων και τη μεταφορά τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης που θα αποτελέσουν μάλιστα και πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο, όταν η νομιμότητα αυτή παράγει ανθρώπινα ερείπια εντός κι εκτός φυλακών, όταν δολοφονεί δια βασανισμού τον Καρέλι που η ίδια η φυλακή έκανε φονιά, όταν μέχρι τη δολοφονία Φύσσα οι ναζί ήταν συμπληρωματικό σώμα καταστολής, τότε γιατί να μη φλερτάρει ο Μπαλτάκος με τον Κασιδιάρη; Επομένως για ποια νομιμότητα μιλάνε οι σύγχρονοι σοσιαλδημοκράτες; Για τη υλική κι απτή νομιμότητα που υπάρχει στον πραγματικό κόσμο ή για κάποια εξιδανικευμένη εκδοχή της; Και το να υπερασπίζεται κανείς τα όποια δικαιώματα έχουν απομείνει είναι βέβαια απαραίτητο, αλλά προϋποθέτει να έχει επίγνωση πως η νομιμότητα που εγγυάται τα δικαιώματα έχει γραμμένο στον κώδικα της και την εκτροπή κι αυτή η εκτροπή στις μέρες μας είναι ο τρόπος αναπαραγωγής της νομιμότητας.
Κι αν τίποτα Μπαλτάκοι μεθύσουν από την εξουσία και ταυτίσουν τον εαυτό τους με το κράτος, απειλώντας τη συνολική τάξη, αν βάλουν στο μίγμα του ΚΕΑ λίγο περισσότερη ακροδεξιά από αυτή που αντέχει αισθητικά η αστική τάξη, τότε πέφτει ο πέλεκυς ώστε η αστική κυριαρχία να συνεχίσει να αναπαράγεται και η ψοφοδεής αριστερά να ονομάσει υποκριτικά παρακράτος, αυτό που μέχρι πρότινος αποτελούσε και θα εξακολουθήσει να αποτελεί σάρκα εκ σαρκός του κράτους.
ΥΓ1: αναρωτιόμαστε με ποια λογική ο Σύριζα έσπευσε να ζητήσει την παραίτηση των Δένδια-Αθανασίου καταγγέλοντας τις παρεμβάσεις τους στη δικαιοσύνη, υιοθετώντας το κασιδιάρικο αφήγημα; Μήπως επειδή πιστεύει πραγματικά στην ανύπαρκτη ανεξαρτησία της δικαιοσύνης και επιθυμεί να εμφανιστεί για μια ακομη φορά ως ο συνεπής υπερασπιστής της αστικής νομιμότητας; Ή γιατί θεωρεί πως με αυτό τον τρόπο πλήττει την κυβέρνηση λίγο πριν τις εκλογές; Επιτέλους ο οπορτουνισμός και η κουτοπονηριά έχουν τα όρια τους. Αν έχουμε κοινοβουλευτική χούντα που λέει κι ο Λαφαζάνης, προς τι η έκπληξη για παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη; Και τελικά αυτό είναι το μέγα πρόβλημα, η αμόλυντη δικαιοσύνη που μετατρέπεται σε πεδίο ξεκαθαρίσματος της ακροδεξιάς πολυκατοικιας ή η δικαιοσύνη που νομιμοποιεί σε κάθε της απόφαση την αδικία; Μήπως να ζητήσουμε και δίκαιη δίκη για τους μαχαιροβγάλτες;
ΥΓ2: με αφορμή το ξύλο ανάμεσα στον πρώην (;) χρυσαυγίτη και βυσματία λιμενικό υιό Μπαλτάκο και στους χρυσαυγίτες βουλευτές και τη φυγάδευσή του από το φρούραρχο της βουλής έχουμε να δηλώσουμε τα εξής: πρώτον η εικόνα αυτή με όλη τη χυδαιότητά της είναι αυτούσιο κι αφτιασίδωτο το περιεχόμενο της αστικής δημοκρατίας της εποχής μας μεταφερμένο στο ναό του κοινοβουλίου. Και δεύτερον προτού ο αξιότιμος κι εξαφανισμενος Κεδικογλου μας το ζητήσει, εμείς μειδιώντας καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται.
‘Ακης Τζάρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου